هفته نامه مرودشت- بر خلاف بسیاری از شهرهای دنیا که با روش های مختلف، سعی در جذب هر چه بیشتر گردشگر دارند، مرودشت علیرغم دارا بودن پتانسیل های منحصر به فرد و ویژه، تا کنون تلاشی جدی در جهت جذب توریست و گردشگر از خود نشان نداده است. به نظر می رسد مدیران و مسئولین تراز اول این شهر، کمتر از برنامه هایی که در جهت گسترش ورود گردشگر به این شهر باشد، استقبال می کنند.

فقدان این دیدگاه مدیریتی و عدم توجه به بخش گردشگری – که از پتانسیل های ویژه مرودشت است- در چند سال اخیر بارها توسط رسانه های مختلف محلی گوشزد شده اما مسئولین ذیربط، هنوز نگاه سنتی خود را حفظ کرده اند. هنوز کسی بر این مهم صحه نگذاشته که «مرودشت با وجود پتانسیل های بالقوه و قابل توجه مثل حضور گسترده مسافران بویژه در ایام نوروز، نتوانسته در راستای توسعه اقتصادی گام بردارد و رونق شهر و درآمدزایی شهروندانش از طریق گردشگری همچنان مغفول مانده است.»

می توان ادعا نمود مرودشت شهری است که سهم چندانی از صنعت گردشگری ندارد. بیشتر شهرهای ایران -چه آنهایی که پتانسیل های بالقوه و هم تراز با مرودشت دارند و چه آنهایی که در سایه تدابیر مدیریتی با ایجاد زیر ساخت های مناسب، به پیشرفت های نسبی در زمینه صنعت گردشگری و جذب توریست، دست یافته اند-همگی دارای گردشگری پرکار، جذاب، زنده و از همه مهم تر “درآمد زا” هستند؛ فرصتی که هنوز برای مرودشتی و اهالی اش دیده نشده است.

به نظر می رسد امتیاز همجواری با یکی از بزرگترین آثار ثبت جهانی کشور”تخت جمشید” نه تنها برای مروشت فرصت نبوده بلکه سبب درجا زدن این شهر شده است. نکته تأمل برانگیز این است که این خلأ فرهنگی و رکود گردشگری در سایه کم توجهی متولیان امر، آن چنان عادی جلوه کرده که گویی همگان آن را پذیرفته اند. دیگر کسی متعجب نیست که چرا در ایام پر مسافر سال، خیابان های مرودشت خلوت است و بخش قابل توجهی از چند صدهزار نفر گردشگرانی که به تخت جمشید می آیند، هرگز مرودشت را نمی بینند؛ گویی ورود توریست و گردشگر به شهر ممنوع است!

این درحالی است که در مرودشت مؤلفه های زیادی وجود دارد که اگر مورد توجه قرار گرفته و بر روی آنها کار شود، می تواند ورود توریست به این شهر را ممکن و توجیه پذیر کند. شهر مرودشت به واسطه قرار داشتن در بستری تاریخی که قدمتی بس دراز دارد، از کارکردها و موقعیت هایی برخوردار بوده و هست که بسیاری از شهرها فاقد آن هستند.

اولین و مهمترین نیاز شهر مرودشت که هم می تواند قطب پشتیبانی کننده در زمینه اشتغال و اقتصاد تلقی شود و هم جایگاه این شهر را در صنعت گردشگری و جذب توریست و روی آوری مسافران به داخل شهر تقویت نماید، ایجاد و راه اندازی “موزه” است. ایجاد مکانی به نام موزه و با هدف نمایش اشیاء مکشوفه دشت “مرودشت” که قدمت آن نه تنها به زمان هخامنشیان بلکه به دورانهای بسیار قبل باز می گردد و همچنین تأسیس موزه “مردم شناسی” در شهر مرودشت، نه تنها یک خواسته لوکس نیست بلکه یک ضرورت مهم و اولویت محسوب می شود که تا کنون بر توجه جدی به آن، سرپوش گذاشته شده است.

مجاورت شهرستان مرودشت با مجموعه تخت جمشید و نقش رستم، هرچند در نگاه اول برای این شهرستان یک مزیت نسبی محسوب میگردد اما تدابیر انجام گرفته تا کنون نتوانسته به افزایش سهم مرودشت ازاشتغال و اقتصاد گردشگری کمک چندانی بنماید.

از جمله نقاط ضعف شهری چون مرودشت، این است که “محور گردشگری” برای آن تعریف نشده و همین مسئله، شهر را از حرکت در مسیر جذب گردشگر باز می دارد. ظاهراً محور گردشگری فعلی شهرستان که همان مسیر ورودی تخت جمشید می باشد، ذهن مسئولین امر را در همین حد متوقف نگاه داشته و افق نگاهشان محدود به مسیری است که سیل مسافران به شوق دیدن تخت جمشید، از این مسیر عبور کرده و چه بسا بسیاری از گردشگران نام مرودشت را هم نخواهند شنید.

به راستی سهم شهروندان مرودشتی را از کجا و چه کسی باید مطالبه نمود؟ آیا با چند اسب و شتر در مسیر ورودی و فروش کلاه، عینک آفتابی، آش و آب معدنی می توان به یک صنعت گردشگری پایدار رسید؟ آیا برای۵۰ الی ۶۰ هزار نفر گردشگری که روزانه به طور میانگین در ایام نوروز از مسیر مرودشت به قصد بازدید از تخت جمشید، عبور می کنند، نباید هیچ برنامه ای از سوی متولیان امر و نماینده محترم در نظر گرفته شود که حداقل نیمی از این گردشگران را بتوان به داخل شهر هدایت کرد و به نوعی جذب توریست نمود؟ چرا مسئولین به جای جذب توریست به شهر مرودشت، خود به سمت توریست جذب می شوند و به ویژه در ایام نوروز تمام شهر مرودشت و ارگانهای خدمات دهنده در ورودی مجموعه تخت جمشید تجمع نموده و شهر خالی از توریست است؟ آیا مرودشت در حد شهرهایی چون نیریز، آباده، نورآباد و بوانات نیست که با راه اندازی موزه، اقدام به جذب توریست به شهر خود کرده اند؟ این در حالی است که بیشتر این شهر ها ویترین های موزه ی خود را از طریق موزه ملی تقویت کرده اند اما مرودشت، خود به لحاظ تاریخی و اشیاء کشف شده در دوره های مختلف بسیار غنی اما مغفول است.

این حقیقتی انکار ناپذیر است که تا کنون روند چندان مطلوبی در خصوص گسترش محور گردشگری شهر مرودشت صورت نگرفته و با توجه به اینکه در شرایط کنونی صنعت گردشگری یکی از صنایع درآمدزا به شمار می رود، شهرستان مرودشت با توجه به پتانسیل های ویژه خود، همچنان در شمار شهرهای توسعه نیافته باقی مانده است.

سؤالی که در این جا مطرح می شود این است که تا چه زمان قرار است، این ظرفیت و صنعت ارز آور و اشتغال زا در مرودشت نادیده گرفته شود؟ آیا سرانجام این صنعت نقش مؤثری در زندگی شهروندان مرودشتی و رونق اقتصادی آنان ایفا خواهد کرد؟

تا زمانیکه افق نگاه برنامه ریزان شهری ما، تنها تمرکز بر روی تخت جمشید، آن هم نه در شأن و جایگاه تخت جمشید، بلکه بیشتر برای تشریفات اداری و مصاحبه ها و تریبون های خبری، عکس های یادگاری رسمی و یا ارائه بیلان کاری باشد، درب بر همین پاشنه می چرخد. اگر متولیان امر نتوانند گردشگران این مجموعه را در سایه مدیریت خردمندانه، به شهر مرودشت هدایت نموده و با در نظر گرفتن تدارکاتی از جمله احداث موزه، این شهر را به عنوان یک مقصد گردشگری معرفی نمایند، سهم مرودشت از صنعت گردشگری، همچنان مغفول خواهد ماند.

 «الدوز»