هفته نامه مرودشت- اولین شرط ورود به هر رقابت و مسابقه – سیاسی و غیر سیاسی- پذیرفتن ملزومات و نتایج آن است. قبول این واقعیت که «در پایان هر مبارزه و مسابقه، احتمال شکست و پیروزی طرفین وجود دارد» به ما کمک می کند تا نتایج بدست آمده را بهتر و منطقی تر پذیرفته و با عواقب آن کنار بیاییم.

واقعیت این است که ذات انسان تمایل به برتری و پیروزی دارد و این میل در طول تاریخ، بشر را به حوزه های خیر و شر کشانده است. لشکر کشی ها و کشورگشایی های سلاطین و فرمانروایان با هدف کسب برتری و پیروزی بوده و شکست های تمدن ساز یا تمدن سوز، نتیجه همین تمایلات برتری جویانه بوده است. آن گاه که بشر توانسته میل برتری جوی خود را مهار کند، اسباب راحتی سایرین فراهم شده و آن روز که پیروزی به هر قیمت، در دستور کار قرار گرفته، نابودی بشر را رقم زده است.

بازیهای ورزشی پرطرفدار و فراگیر عصرحاضر که محصول رقابت های باستانی المپیک است، همواره ابزاری برای اثبات برتری بشر در زمینه های جسمانی و فیزیکی بوده است اما از آن جا که برتری اندیشه و تفکر را نمی توان مثلا با یک مسابقه کشتی اثبات نمود، نیازمند ابزار دیگری هستیم که توان افراد در کسب نظر اطرافیان و اقناع سایرین را بسنجد و تعیین نماید. سال هاست که بشر مدرن، به یمن ظهور تمدن و دموکراسی، اسلحه را زمین گذاشته و منازعات خود را از طریق صندوق های رأی و وزن کشی سیاسی فیصله می دهد.

مبارزات انتخاباتی و کمپین های سیاسی سال هاست که ابزار بشر برای اثبات برتری خویش نسبت به رقبا است. این مبارزات نیز تقریبا از فرمول بازی های ورزشی پیروی می کند بدین صورت که هر طرف که توان فکری بیشتری داشته و توانسته افراد بیشتری را با خود همراه کند، قادر است نتیجه بهتری را از صندوق های رأی بیرون بیاورد. پیش فرض بدیهی مبارزات سیاسی و رقابت های انتخاباتی هم این است که طرف ضعیف تر باید به نتیجه این وزن کشی تن داده و جوانمردانه در برابر خواست اکثریت تمکین کند.

بر هم زدن بازی، طرح اتهام، بی ارزش کردن پیروزی رقیب، نق نق کردن و زمین و آسمان را به هم دوختن، در شأن تیم بازنده نیست و در نظر مردم و ناظرین، کاری ناپسند و خلاف قاعده است.

هر چند در رقابت های سیاسی «شکست» معنی ندارد و گروهی که کمتر رأی آورده می تواند با دقت و وسواس، از فرصت ایجاد شده استفاده نموده و تیم خود را بازسازی کرده و به حضور آبرومندانه در مرحله بعد بیندیشد اما تبریک گفتن به رقیب برنده و پذیرفتن نظر مردمی که حکم به برتری رقیب داده اند، اولین نشانه بلوغ سیاسی و احترام به همه شرکت کنندگان در رقابت است.

اگر اهل شلوغ بازی و اصطلاحا «جر زدن» و «دبه کردن» هستیم، بهتر است به این فکر کنیم که اگر خودمان در انتخابات برنده شده بودیم و رقیب، هــمه چیز را زیر سوال می برد، چگونه درباره او قضاوت می کردیم؟!

بهتر است دنبال بهانه های عجیب و غریب نرویم و به مردم نشان دهیم در صورت برد و باخت، ظرفیت ما یکسان است و می توانیم مدیر خوبی برای لحظات ناکامی خویش باشیم.

ثابت کنیم که بازی جوانمردانه را به خوبی آموخته ایم.

«تحریریه هفته نامه مرودشت»