* چندی است که شهروندان، نام شما را به عنوان یکی از بانوان موفق مرودشتی در زمینه هنر، می شنوند. لطفأ خودتان را بیشتر معرفی کنید.

عرض سلام دارم خدمت تمام همشهری های عزیزم, شهرستانی که هنر در آن ریشه دارد. من مرودشتی هستم و تا مقطع سوم دبستان را در روستای کوشک مرودشت گذراندم بعد از آن به مرودشت نقل مکان کردیم. عاشقانه روستایم را دوست دارم؛ چون پدرم در دل آن خاک است. در زندگی غرور و حس برتری نسبت به شخصی ندارم و هدفم خدمت به جامعه هنری می باشد و دراین زمینه با عشق و دل وجان تلاش می کنم.

* آیا تحصیلاتتان در ارتباط با هنر است؟

از همان بچگی هنر را دوست داشتم و با دخترهای هم سن و سال خودم، تئاتر بازی می کردم, دوران ابتدایی و راهنمایی، فعالیت هنری زیادی در مدرسه داشتم از جمله بازی (خاله سوسکه)، تا این که در عرصه نقاشی به موفقیت رسیدم. همیشه موقع تماشای فیلم، اسم کارگردان را که می دیدم با خودم می گفتم: «می شه یه روز، اسم من هم به عنوان کارگردان تو تیتراژ یه فیلم باشه؟!» دوران دبیرستان را به دلیل محدودیت رشته هنر در مرودشت، مجبور شدم در رشته علوم انسانی ادامه تحصیل بدهم و برای رسیدن به رشته دلخواهم، شش ماه در مقطع پیش دانشگاهی به شیراز رفتم, تا اینکه در سال ۸۶ در رشته “نمایش کارگردانی” دانشگاه صدرا شیراز قبول شدم و فعالیت هنری خود را از آن زمان به طور جدی دنبال کردم.

*سرکار خانم همایون، لطفأ بفرمایید در چه کارهای نمایشی حضور داشته اید؟

علاوه بر پروژه های دانشگاهی، تئاتر دعای باران، بازی در فیلم “راه دوم” به کارگردانی آقای منشی زاده، ساخت فیلم داستانی”هرچه خدا بخواهد” که برای شبکه سه ارسال و تأیید شده، ساخت مستند ”صدای پای بهار” و آیتم “پدر اسمانی”که از شبکه فارس پخش شد، مستند داستانی “عشق پرواز” و”کوچک مردان ایران” که به زودی رونمایی خواهد شد…

 همکاری در فیلم سینمایی”واتاب” به کارگردانی دانیال علیزاده و مرجان شبانکاره،”شهرخاکستری” به کارگردانی هادی رمضانپور،”ع-ش-ق” به کارگردانی قاسم جعفری، همچنین چندین فیلم مستند دیگر و فیلم کوتاه، بازی در تئاتر ”حریم ظل السلطان” به کارگردانی آقای سعید قائد شرف، کارگردانی جشنواره دانش آموزی و کسب مقام دوم و دیگر پروژه ها…

هم اکنون نیز به یاری خدا، به دنبال کارهای اولیه یک فیلم سینمایی هستم.

*تاکنون چه آثار و افتخاراتی را در کارنامه هنری خود ثبت نموده اید؟

از سال ۸۹ به طور جدی با هنر تصویر روبرو شدم تا بتوانم فعالیت و ذهنیت خودم د رعرصه هنر را نشان دهم. این جاذبه، موجب شدکه علاقه مندی و خواسته ام را با عشق به تصویر بکشم و این هنر ارزشمندی است که مسئولین باید برای اعتلایش خیلی تلاش کنند.

* چرا در این میان، رشته سینما را انتخاب کردید؟

سینما هنر هفتم…

به تصویر کشیدن داستانی که با صدا، گفتگو و موسیقی همراه است، و این حس خوبی برایم دارد؛ این شوق روز به روز بیشتر می شود.

*معمولأ در سطح جامعه، بیشتر جوانان تمایل دارند بازیگر شوند. چرا شما کارگردانی را انتخاب کردید؟

کارگردانی، یک رشته کاربردی است و هدف آن، تربیت نیروی متخصص، متعهد و خلاق برنامه ساز، در جهت تقاضای جامعه، سیاست های جامعه و سازمان صدا وسیما و دیگر رسانه ها می باشد. اینکه می توانم تمام معلومات فنی، تکنیکی، هنری و تحلیلی در زمینه ساخت انواع برنامه ها را در یک مکان فراهم کنم؛ این که بتوانم ذهنیت خود را در این امر نشان دهم، این ها برایم جذاب است. ولی در “بازیگری” شخصیت اجتماعی بر شخصیت فردی سایه می اندازد و فرد، دیگر خودش نیست و نمی تواند از زندگی عادی لذت ببرد. “زن بودن” آن هم از نوع “کارگردان” خودش قصه جداگانه ای دارد!

*چه دوره هایی را در این زمینه گذراندید؟

بازیگردانی وکارگردانی، اصول کارگردانی نمایش تلویزیونی و سینما، جامعه شناسی، اصول و مبانی ارتباطات و دیگر دوره ها …

*اساتید شما چه کسانی بودند؟

اول از همه “خداوند” که ایده هنر، به خصوص فیلمسازی را در وجودم قرار داد و همچنین استاد بزرگوارم آقای شاه قلعه که ازکارگردانان فیلم “یوسف و زلیخا” و دیگر فیلم ها بوده اند و در حال حاضر استاد دانشگاه هنر و معماری شیراز هستند. خانم سیده رقیه موسوی که از فیلمنامه نویسان مرودشت هستند و شوق فیلم ساختن را در من بیشتر کردند و دیگر اساتیدکه در کنار آنها تجربه کسب کرده ام.

* با توجه به اینکه شما یک بانوی کارگردان هستید، این مسئله چه تأثیرات مثبت و منفی در فعالیت تان در این زمینه داشته است؟

باید بگویم در این زمینه هیچ وقت به تأثیرات منفی آن توجه نمی کنم؛ هرچند که در نظر اساتید بزرگ این فن، تأثیر منفی در کارم نداشته و خودم نیز نسبت به این کار، همیشه مثبت فکرمی کنم, وقتی می توان ساخت چرا نسازیم؟! بیشتر به افرادی که در این زمینه، خوب کار کرده اند و رو به رشد حرکت کرده اند، فکر می کنم. معتقدم هر گامی که رو به جلو بر می دارم، دراین زمینه موفق تر هستم. ولی به هرحال، رقابت ناسالم نیز وجود دارد که ازجمله معضلاتی است که بر سر راه کارگردانان زن قرار گرفته است.

*آیا با این جمله روبرو شده اید که: زن را چه به این کارها؟ در این مواقع چه عکس العملی نشان می دهید؟

برخورد های زیادی دیده ام… اما زن «زاینده» است پس می تواند در اجتماع هم به خلق آثار بپردازد و تا به حال نیز افرادی که شاهد فعالیتم بوده اند، به من دلگرمی داده اند. به طور کلی، این را قبول ندارم که بین زن و مرد در این راه، تفاوتی باید وجود داشته باشد. باید جوری کار کنیم که به قول اطرافیان: به این باید گفت مرد…

*آیا در مسیری که پشت سر گذاشته اید، مسئله ای رخ داده که باعث دلسردیتان شود؟

دراین مسیر، گرمی کار چنان مشغولت می کند که “سردی” حتی فکرش را هم نمی کند، به سراغت بیاید!

*شیرین ترین سکانس زندگیتان چه بوده است؟

پلان های متعددی که با عشق در مسیر هنر می بندم، بهترین سکانس های زندگیم می باشند. اگر عشق در وجودت ریشه داشته باشد، هرچیزی ساختنی و شیرین است.

*و اگر دوست دارید بفرمایید تلخ ترین سکانس چه بوده؟

فوت پدرم در منزل… سرطان امانش را بریده بود. آخرین روزهای عمرش را در خانه و کنار ما بود .ذره ذره آب شدن پدرم، در برابر دیدگانمان خیلی سخت بود. پدری نمونه که از همان بچگی من را تشویق به حضور در اجتماع کرد. خیلی دوست داشتم الآن پدرم زنده بود و نتیجه فعالیت دخترش که سالها برای موفق شدنش تلاش کرد را می دید…

*یکی از مهمترین ویژگی های کارگردانان، تسلط و آگاهی از مسائل اجتماع و محیطی است که در آن کار می کنند. با توجه به سابقه ای که دارید، فضای شهرستان را برای بانوان مرودشت به طور کل، و هنرمندان به طور ویژه چگونه ارزیابی می کنید؟

شهرستان مرودشت با وجود هنرمندانی که دارد می تواند قطب فیلمسازی و تئاتر باشد. فضای شهرستان، این قابلیت را دارد که بانوان مرودشتی هر گامی را در عرصه پیشرفت فرهنگی و هنری بر دارند. خواستن، توانستن است.هنرمندان، خود صاحب سبک هستند و این امر با حمایت مسئولین، بسیار پر رنگ تر خواهد شد.

*سبک کاری تان چیست؟ و دلیل این انتخاب آن چه بوده است؟

نمی خواهم از سبک خاصی صحبت کنم، چون سبک هر کارگردانی در فیلم هایش نشان داده می شود و امکان ساخت های متفاوتی وجود دارد. خودم شخصأ دوست دارم آنچه در عالم عینیت دیده می شود را به تصویر بکشم که این امر دربعضی از کارهایم دیده می شود …

*سقف آرزوهای سمیه همایون کجاست؟

به یاری خداوند: سینما ۳۵، زیر سایه مادرم و خانواده ام که در این زمینه پا به پای من مسیر را پیموده اند.

*اگر صحبت خاصی از قلم افتاده است، بفرمایید.

آرزوی موفقیت برای جامعه هنری وهمشهری های عزیزم…”یادمان باشد، از کنار شیری که چکّه می کند و چراغی که بی فایده روشن است، به سادگی عبور نکنیم. قدر داشته هایمان را بدانیم، فراموش نکنیم گاهی داشته های ما، آرزوی دیگران است.

*سپاس از اینکه در میان حجم برنامه هایتان، وقتی را به این گفتگو اختصاص دادید.

بنده نیز از شما و همکارانتان در هفته نامه مرودشت سپاسگزارم.

 گفتگو: آرزو اسماعیلی

منبع: هفته نامه مرودشت