۱۴:۱۷:۵۱ - پنجشنبه ۵ تیر ۱۳۹۳
گفتگو با مریم احمدی، بانوی مرودشتی نایب قهرمان کشتی آلیش آسیا
“ این راه سخت …” گفتگو با مریم احمدی، بانوی مرودشتی قهرمان جودو و جوجیتسوی کشور و نایب قهرمان کشتی آلیش آسیا در چند وقت اخیر، همشهریانی که اخبار شهرستان را دنبال می کنند، نام شما را زیاد شنیده اند. مخاطبان دوست دارند از شما بیشتر بدانند. – مریم احمدی هستم. درخانواده ای ورزشکار و

“ این راه سخت …”
گفتگو با مریم احمدی، بانوی مرودشتی قهرمان جودو و جوجیتسوی کشور و نایب قهرمان کشتی آلیش آسیا
Copy of untitled

در چند وقت اخیر، همشهریانی که اخبار شهرستان را دنبال می کنند، نام شما را زیاد شنیده اند. مخاطبان دوست دارند از شما بیشتر بدانند.
– مریم احمدی هستم. درخانواده ای ورزشکار و ورزش دوست متولد شدم و برادرم نیز عضو تیم ملی نوجوانان فوتبال بود. ۱۲ سال است که ازدواج کرده ام و صاحب یک دختر ۱۱ ساله هستم. در حال حاضر  هم دانشجوی ترم ۲ تربیت بدنی در دانشگاه آزاد اسلامی مرودشت هستم.

فعالیت ورزشی را از ۹ سالگی آغاز کردم. آن زمان رشته های زیادی در قسمت بانوان فعال نبود و حق انتخاب ما محدود به چند رشته بود. من نیز فعالیت خود را با والیبال آغاز نمودم. به مرور زمان و با گسترش رشته های ورزشی در مرودشت، رشته های قایقرانی (دراگون بوت)، جودو، کشتی آلیش و جوجیتسو را نیز دنبال کردم.

مهم ترین عناوینی که در این چهار رشته کسب نمودید چه بوده است؟
– دعوت به تیم ملی قایقرانی در سال ۸۸، حضور در لیگ های مختلف استانی و کشوری جودو و کسب عناوین مختلف از جمله کسب مقام سوم کشور در سال ۹۱، قهرمانی کشور در رشته جوجیتسو در سال ۹۰ و نائب قهرمانی کشور در سال ۹۱ و  نائب قهرمانی کشور در رشته آلیش در سال ۸۹ و قهرمانی کشور در این رشته در سال ۹۱ در بخش بین المللی نیز به جز نائب قهرمانی آسیا در رشته کشتی آلیش، نائب قهرمانی مسابقات آسیایی هنرهای رزمی که به میزبانی شهر کیش برگزار شد را نیز در کارنامه دارم.

دوران طلایی ورزش شما، زمانی اتفاق افتاد که وظیفه سنگین همسرداری و مادری را نیز به عهده داشتید، چگونه توانستید این مسیر دشوار را با موفقیت طی کنید؟
– مسلما بدون حمایت همسرم، طی کردن این مسیر، امکان پذیر نبود. ایشان پشتوانه و مشوق من بودند و هرزمانی که فشارهای روحی و جسمی ناشی از ورزش قهرمانی، باعث می شد به فکر رها کردن آن بیفتم، همسرم مانع این کار می شد.

سخت ترین لحظه ای که در دوران ورزشی شما اتفاق افتاد، چه بوده است؟
– سخت ترین لحظات ورزشی من،  به دوران حضورم در اردوی تیم ملی قایقرانی بر میگردد. در آن زمان عزادار برادرم بودم و انگیزه چندانی برای حضور در اردو نداشتم. از طرفی جو اردو هم به دلیل برخی رفتارهای ناعادلانه، بسیار سنگین بود و در کنار اینها، دغدغه دختر خردسالم، من را رها نمی کرد. تمام این مسائل باعث شد که فشار زیادی را بر روی خود حس کنم.

در این شرایط نیز همسرم مثل همیشه مرا حمایت کرد و گفت: باید تا آخر این مسیر را طی کنی و نتیجه زحماتت را بگیری.

شما به تازگی تصمیم گرقته اید تحصیلات دانشگاهی را نیز دنبال کنید. دلیل این تصمیم چیست و آیا با توجه به فعالیت های ورزشی و زندگی مشترک شما، ادامه تحصیل برایتان دشوار نیست؟
– به طور کلی علاقه دارم که دانستنی های خود را به ویژه در زمینه کاری، تقویت کنم. شاید یک ورزشکار زمانی که می خواهد ورزش کند، چندان نیازی به دانستن جزئیات علمی فرآیند ورزش، احساس نکند ولی به نظر من یک مربی باید از لحاظ تئوری نیز بر مباحث عمومی ورزش و تخصصی رشته خود تسلط داشته باشد.

اما در جواب قسمت دوم سوال شما باید عرض کنم که با وجود درک متقابل بین همسران و تفاهم و همدلی در خانواده از یک طرف، و برنامه ریزی و مدیریت زمان از سوی دیگر، می توان به تمامی این امور رسید.

از مسابقات قهرمانی آسیا گنبدکاووس برایمان بگویید. چه رقبایی را پشت سر گذاشتید و سطح کیفی مسابقات چگونه بود؟
– پنجمین دوره مسابقات قهرمانی آسیا، امسال به میزبانی شهرستان گنبدکاووس برگزار شد و پس از پشت سر گذاشتن رقبایی از پاکستان، قزاقستان، کره جنوبی و ارمنستان، به فینال رسیدم.  در بازی نهایی نیز علیرغم آسیب دیدگی از ناحیه کتف، تمام تلاش خود را به کار بستم تا برای کشورم مقام قهرمانی را به ارمغان بیاورم ولی تنها به دلیل یک اخطار، نتیجه بازی را واگذار کردم. سطح مسابقات در این دوره، به طور قابل توجهی بالاتر از دوره های قبل بود، به ویژه تیم ترکمنستان، بسیار قوی ظاهر شد و رقابت فشرده ای بین ما وجود داشت.

در عکس های اختتامیه بازی ها، تصویری از شما دیده نمی شود. دلیل آن چیست؟
-به دلیل آسیب دیدگی کتفم، بعد از مسابقه راهی بیمارستان شدم و در مراسم اهدای مدال و جوایز، در سالن حضور نداشتم.

برویم سراغ مسئله ای که برای بسیاری از ورزشکاران و ورزش دوستان مرودشتی، هم تعجب برانگیز و هم ناراحت کننده بود. چرا پس از پایان رقابت ها، در بازگشت شما مشکل ایجاد شد و این ناهماهنگی ناشی از چه بود؟
-هنگام اعزام من به مسابقات گنبدکاووس، انجمن آلیش استان، با این توجیه که هنوز بودجه ای به دست آنها نرسیده و همچنین مسئول این انجمن در مسافرت خارج از کشور به سر می بردند، تنها بلیط مسیر رفت را برایم رزرو کردند.

دو روز قبل از زمان بازگشت، با انجمن آلیش فارس تماس گرفتم و بابت مسئله تهیه بلیط با آنها صحبت کردم. آنها نیز قول دادند که این موضوع را پیگیری کنند و صبح روز بعد نتیجه را به من اطلاع دهند. ولی تا دو روز هرچه با آنها تماس گرفتم، متأسفانه هیچ جوابی به من ندادند. تا اینکه مشکل را با آقای کشاورز در میان گذاشتم و با همکاری اداره ورزش و جوانان مرودشت، شرایط بازگشت مهیا شد.

پس از آن نیز چند بار برای پیگیری و تسویه هزینه های انجام شده، به هیئت استان مراجعه نموده ام ولی نتیجه ای نداشت و تنها از من گلایه کردند که چرا این مسئله را منعکس کرده ام درحالی که ورزشکاران سایر استانها، با شرایطی کاملا مناسب، به این مسابقات اعزام شده بودند و حتی خبرنگار صدا و سیمای شهرستان یا استانشان نیز به همراه آنها در اردو و مسابقه حاضر بود و فعالیت آنها را پوشش می داد.

به طورکلی، حمایت استان و شهرستان از ورزش بانوان و به ویژه در رشته هایی که شما در آن فعالیت دارید، چگونه است؟
-متأسفانه در سطح شهرستان مرودشت، همیشه نوعی بی مهری نسبت به ورزشکاران وجود داشته و حمایت های مسئولین، رنگ شعار به خود گرفته است. بارها برای اعزام تیم خود به نهادهای مختلفی از جمله شهرداری، تربیت بدنی سپاه و … مراجعه کردیم ولی نتیجه ای نگرفتیم. در استان قبلأ شرایط بهتر بود ولی الآن متأسفانه جو خوبی بر هیئت ها، حاکم نیست و علیرغم اینکه بانوان مرودشت در این رشته ها، جایگاه بلامنازعی دارند، شأن آنها آنچنان که درخورشان است، حفظ نمی شود.

دلیل این امر را در چه می دانید؟
– مسلما اگر در شهرستان خودمان، اهمیت به ورزشکاران و حفظ جایگاه آنها، از شعار به عمل تبدیل شود و مسئولین هیئت های استانی و کشوری و … بدانند که ورزشکاران مرودشت و به ویژه بانوان، بدون حامی نیستند، این گونه رفتارها انجام نخواهد شد. همانطور که دیگر شهرستان های فارس، با وجود اینکه از نظر فنی قابل قیاس با مرودشت نیستند، جایگاه بسیار محترم تری در استان دارند.

جایگاه خود را به عنوان یک بازیکن و مربی زن موفق چطور می بینید؟
– امثال من در این شهر کم نیستند. مربیان زیادی بین خانم های شهرستان وجود دارند که سال هاست بدون چشم داشت مادی برای ورزش بانوان تلاش می کنند اما حتی تشکر زبانی ساده ای هم از زحمات آنها نمی شود و این باعث دلسردی ما می شود. در حالی که ما به عنوان یک زن باید برنامه ریزی دقیقی داشته باشیم که بتوانیم هم به امور زندگی رسیدگی کنیم و هم برای سلامتی دختران این شهر تلاش کنیم.

ما تقریبا خود را بدون تکیه گاه حس می کنیم، متاسفانه آنطور که به ورزش آقایان پرداخته می شود، به بانوان توجه نمی شود و الان پس از سالها تلاش، حس می کنم جایگاه مشخصی در این شهرستان ندارم.

در پایان، اگر نکته ای باقی مانده، بفرمایید.
– دوست دارم تشکر ویژه ای داشته باشم از مادر همسرم که در تمامی این سالها، زحمت مراقبت از دخترم مهشید، به عهده ایشان بوده است.

همچنین از جناب کشاورز سرپرست اداره ورزش و جوانان مرودشت که مشکلم را حل نمود، صمیمانه تشکر می کنم.

و سپاسگزارم از شما که این فرصت را در اختیار بنده قرار دادید.

«گفتگو از آرزو اسماعیلی»
هفته نامه مرودشت

  1. karim   آذر ۱۲, ۱۳۹۶  

    احسنتم افرین دخترقهرمان

  2. karim   آذر ۱۲, ۱۳۹۶  

    افرین بر مریم احمدی مدال اور مرودشت


ويژه نامه
تعداد شماره ها: 1
  • دريافت مرودشت
  • آرشيو
  • تازه های خبر
    پیشنهاد سردبیر