بهنام اسفندیاری- سخن از بدعتی اشتباه است که علاوه بر زبان های معنوی و بی فایده بودن، به نوعی توهین به دیگران تلقی می شود.
مراسمی را مجسم کنید بدون روبان و قیچی، بدون افتتاح هیچ طرح عمرانی، بدون معرفی حضار، بدون تشریفات اداری، خبرنگاری حضور ندارد تا عکس بگیرد یا خبر تهیه کند. مکان مراسم جای عبادت است و زمان برگزاری نیز با اوقات اداری و رسمی همخوانی ندارد. هر چه هست حضور سبز دوستان، آشنایان و همکاران از راه های دور و نزدیک جهت قرائت فاتحه ای و تسلی خاطر بازماندگان عزیز از دست رفته ای است.
اما یک باره این فضای معنوی، رنگ دیگری به خود می گیرد. تکه کاغذی دست به دست می شود تا به دست سخنران مجلس می رسد و رشته کلام را از دست او می رباید. شخص سخنران نگاهی به نوشته روی کاغذ می اندازد و این چنین می گوید: از آقای ((فلانی)) ریاست اداره((بهمان)) و هیأت همراه (البته اگر هیأتی به همراه داشته باشد) که قدم رنجه نموده! و این مجلس را ((مزین!)) به حضور خود کرده اند تقدیر و تشکر به عمل می آید!
فضا دوباره می خواهد به حالت اولیه خود باز گردد که حضور یکی از مسئولین به وسیله تکه کاغذی مشابه، به سخنران اعلام می شود و دیگر بار از آقای ((بهمانی)) معاونت اداره ((فلان)) جهت حضور در مجلس صمیمانه تشکر و عمل می آید. این تقدیر و تشکرها ادامه می یابد و در مراحل بعدی از پیام کتبی یا تلفنی مسئول دیگر به صورت غیابی قدردانی می گردد!
سپس نوبت به سپاسگزاری از کاندیداهای ادوار آینده شورا و مجلس -البته به ترتیب اهمیت- می رسد! ضمناً در مواردی دامنه این سپاسگزاری ها با آرزوی موفقیت، کامیابی و طول عمر بابرکت برای این میهمانان همراه می شود! این تشکرها در حالی انجام می گیرد که جمع کثیری مشتمل بر همسایگان، آشنایان، خویشاوندان و کسبه محل از اوقات خود برای کسب و کار، تفریح، استراحت و غیره استفادهای ننموده و تنها برای رضای خدا و شادی روح مرحوم مغفوره در مجلس حضور یافته اند.
آری همانگونه که بسیاری از بدعت های اشتباه و بی فایده و پرخرج چون خرید تاج گل های گران قیمت، فیلمبرداری مفصل از مجالس عزا و ریخت و پاش های بیهوده در مراسم این چنین رایج گردیده، بهره برداری سیاسی نیز از این گونه مجالس باب گشته است که اولاً باعث عدم انتفاع معنوی متوفی و همچنین دیگران از مجلس می گردد و ثانیاً با انحصاری کردن تقدیر و تشکر در واقع حضور دیگران را نادیده و بی ارزش می گیرد.
البته انصافاً نمی توان همه تشکرها را در مراسم ختم یک عزیز از دست رفته را سیاسی شمرد زیرا که چه بسا مسئولینی که یا هیچگونه نفعی از این مسایل نمیبرند و یا به هیچ وجه راضی به تقدیر و تشکر اختصاصی نیستند.
اما ذکر این نکته نیز لازم است که استفاده های سیاسی و ابزاری از مراسم غیر رسمی، در بعضی موارد به مجالس شادی نیز تسری یافته است و گاهی دیده شده که ارکست هنرمند شب های عروسی! حضور یا پیام تبریکی از کاندیداها را همراه با هدیه ای ناقابل به دو گل سرسبد مجلس اعلام می نمایند. گر چه جنس سخن با چاشنی طنز در آمیخت اما این قضیه بدعتی اشتباه است و علی رغم بی خرج بودنش ضررهای معنوی بسیاری را در پی دارد که مهمترین آن نادیده گرفتن و بی ارزش شمردن اکثریت حضار است.
و پایان کلام اینکه به قول قدیمیها: ((الهی که بد نبینید)) اما به نظر می رسد اگر تقدیر و تشکر ما در مجالس ختم از همه حضار باشد به طوری که از اصناف، ادارات و گروه های مختلف به صورت کلی انجام بگیرد یقیقاً منصفانه و قدر شناسانه تر به نظر می رسد.
بهنام جان الله برای تو خریدم که الله نگهدار توباشد .یادش بخیر این مقاله ۷یا۸سال پیش در یکی از جراید مرودشت چاپ شده بود
موفق و پایدار باشید عمو جان