در سال های اخیر پر رنگ شدن مباحثی همچون رقابت، تبلیغات و سرمایه گذاری های هنگفت در ورزش به ویژه در رشته هایی همچون فوتبال و تلاش برای جبران این هزینه ها و کسب سود بیشتر، باعث شده است تا “نتیجه و منفعت گرایی” به موضوع اول ورزش تبدیل شود.

چنین دیدگاهی موجب گردیده که مفاهیمی چون «روح ورزش»، «همدلی» و … که زمانی جزء لاینفک ورزش به شمار می رفت و از اهداف اصلی آن بود، به بخش های جنبی این پدیده اجتماعی تبدیل گردند. همین مسئله باعث شد بسیاری از ورزشکارانی که روزگاری نماد جوانمردی، اخلاق و … بودند، به مدل های تبلیغاتی تبدیل شوند که طراحان مد و استایلیست های مختلف، پوشش، رفتار و حتی سبک زندگی آنها را نیز طراحی می کنند.

این موضوع حتی بر کیفیت بازیها نیز تأثیر گذاشته است به طوری که فوتبالیستی همچون «نیمار» در برابر بزرگانی همچون رونالدو، ریوالدو و …، تنها یک «ستاره نمایشی» به شمار می آید. پیش از جام بیستم به نظر می رسید چنین ستارگانی می توانند آینده فوتبال و ورزش دنیا را رقم بزنند و کنترل آن را مطابق با میل سرمایه گذاران، به دست گیرند، اما قهرمانی «آلمان»، این اندیشه را باطل ساخت.

«آلمان» در شرایطی قهرمان جام بیستم شد که از داشتن تک ستاره هایی چون مسی، کریستیانو رونالدو و نیمار، بی بهره بود. شاید کمتر مجله ورزشی و مد و … یافت می شد که عکسی از بازیکنان آلمان را بر روی جلو خود داشته باشد. در حقیقت آلمان جام بیستم، یک «تیم ورزشی» بود که به دور از جنجال های رسانه ای و تبلیغاتی، به دنبال “فوتبال” بود. ظاهر ساده و مدرسه ای بازیکنان آلمان، اولین ویژگی برجسته این تیم بود آن هم در کشوری که منشور اخلاقی! و قوانین الزام آوری به این منظور، برای آن تعریف نشده است. جالب این که برخی بازیکنان ما، به واسطه آرایش مو! و ظاهرشان توانستند در مدت کوتاهی، به شهرت جهانی برسند!

آلمان ها، در بازی با برزیل نیز رگه هایی از این اخلاق ورزشی را نشان دادند و نه تنها پس از به ثمر رساندن گل های متعدد، به شادی نپرداختند، بلکه به منظور حفظ شخصیت تیم برزیل، از زدن گلهای بیشتر به پرافتخارترین تیم دنیا خودداری کردند.

رفتار خونسرد بازیکنی همچون شوان اشتایگر به خوبی نشان داد که این تیم آموخته است در زمین فوتبال به دور از هرگونه تنش و حاشیه، کار خود را ادامه دهد حتی اگر در شرایط پر فشاری همچون فینال جام جهانی به میدان برود.

حفظ این روحیه در زمانی که بازیکنان رقیب به دور از چشم داور، خطاهای شدید و درد آوری را روی این بازیکن انجام دادند، درس مهمی برای فوتبالیست های پر ادعای امروز بود!

اما اوج فرهنگ و اخلاق ورزشی آلمان ها را می توان در مراسم اهدای مدال مشاهده نمود، جایی که ژرمن ها در حرکتی بی سابقه، به احترام حریف بزرگ خود، مسیری تونل مانند را برای آرژانتین مغلوب باز کردند تا رقبایشان در میان تشویق های آنها، به جایگاه بروند. منش و شخصیت ورزشکارانه بازیکنان آلمانی زمانی برجسته تر شد که در کمال فروتنی، دست تماشاگران مشتاق را به گرمی فشردند و ابراز محبت آنها را بی پاسخ نگذاشتند در حالی که ستاره های آرژانتین بی تفاوت به این خیل علاقه مند، به راه خود ادامه دادند و نشان دادند که مرد تحمل شکست در میدان های بزرگ نیستند.

در حقیقت می توان گفت «آلمان» احیا کننده روح فراموش شده ورزش در قرن بیست یکم و قهرمانی اش، شکوفایی ارزش های اصیل ورزش بود. به افتخار آلمان با اخلاق و بزرگ، باید به پا ایستاد و در برابر خدمت فراموش نشدنی اش به ورزش اول جهان، سر تعظیم فرو آورد.

آرزو اسماعیلی

هفته نامه مرودشت