پارس دشت- تیم ملی فوتبال ایران باخت تا بار دیگر ثابت شود «دوران معجزه ورزشی به پایان رسیده است». ایران باخت تا به تلخی یاد بگیریم «درس خواندن شب امتحان، فایده ای ندارد». تیم شایسته ما باخت تا فدراسیون فوتبال ما بیاموزد دوران بردهای «شانسی» تمام شده. بچه های مستعد ایران باختند تا نظریه «علمی بودن فوتبال» به روشنی و قاطعیت ثابت شود.

تلخی این شکست -هرچند حق ما بود_ تا مدت ها در کام طرفداران فوتبال ملی باقی خواهد ماند. براستی اگر این بازی و بازی های بعدی را برده بودیم چه کسی می توانست جلوی خنده های مضحک کفاشیان و فخر فروشی همکاران او را بگیرد. کسانی که هنوز در سال ۲۰۱۵ با طرز فکر سال ۱۹۵۰ تیم داری و لیگ گردانی می کنند!؟

حق سایر تیم های بابرنامه بود که صعود کنند. اگر بازی را برده بودیم -صرف نظر از این که مردم فوتبال دوستمان را خوشحال کرده بودیم- کدام عدالت رعایت شده بود و کدام منطق فوتبال به سرانجام رسیده بود؟ تیمی که با حداقل بازی تدارکاتی و به اتکای استعدادهای خدادادی و نه تلاش های نظام مند گروهی! به این مرحله رسیده بود، چرا باید می برد؟ جواد نکونام، در یکی از کنفرانس های خبری حرف درستی زد: «اگر صعود کرده و روی سکو برویم، نتیجه تلاش های یک نفر است: کارلوس کی روش!».

مربی کاربلد و متعصبی که توانست از فوتبال دیمی ایران، تیمی با شخصیت و جنگنده درست کند و امید را به ساق های خسته تیم ملی تزریق نماید، حالا باید منتظر بنشیند تا مربی های ترسو و سنتی ایران در روزهای آینده به او حمله کرده و دمار از روزگارش در بیاورند. حتی مربیان تحصیل کرده ای چون ذوالفقار نسب قبل از این بازی و بدون در نظر گرفتن دستاوردهای کی روش، فوتبال تیم او را ضعیف و بی برنامه توصیف کرده و دفاع مضحکی از مربیان ایرانی بعمل آورد. کاری همانند برتر دانستن سمند ایرانی بر تویوتای ژاپنی!!!

این رسم ناجوانمردانه فوتبال ما در برخورد با مربیان خارجی است که موفقیت تیم، نتیجه استعدادهای ذاتی بازیکنان و شکست تیم، پیامد ناتوانی مربی برشمرده می شود.

به هر حال، چه قبول کنیم و چه متعصبانه سر خود را زیر برف فرو کنیم، علم و دانش، سال هاست که جای پای خود را در فوتبال باشگاهی و ملی سرتاسر دنیا محکم کرده و انکار «ضرورت نگاه علمی و تخصصی به مقوله جهانی ورزش» شنا در جهت مخالف آب است!