ثبت جهانی جاده درودزن!!!

پارس دشت، محمد دبیری- مرودشت را به طبیعت بکر و زیبا، مردمان مهربان و مهمان نواز، آثار تاریخی منحصر بفرد و محصولات کشاورزی متنوعش می شناسیم.

این شهر کمتر نماینده و مسئولی را به خود دیده که در پشت تریبون، از هزار و یک ظرفیت پیدا و پنهانش سخن نراند و متأسفانه، هیچگاه هم از این استعدادها، آنچنان که شایسته و بایسته بوده طرفی نبسته ایم.

بسیاری از کشورها، برای معرفی سرزمین و مطرح نمودن فرهنگ خود، از کمترین فرصت ها، بیشترین بهره را برده اند و با استفاده از جزئی ترین پدیده ها، شهر و کشور خود را به سوژه ای جهانی تبدیل کرده اند. کشورهای شرق آسیا مانند کره جنوبی، با استفاده از بیست یا سی هنرپیشه و بازیگر، روزی یک سریال تلویزیونی را به خورد ما می دهند تا بقول خودشان به نقطه ای برسند که از ده کلمه بیان شده در دنیا، سه کلمه مرتبط با این کشور باشد. برگزاری جشن هایی مانند جشن رنگ در هند، گاوبازی در اسپانیا و … همه و همه در این راستا برگزار می گردد اما برعکس آن در شهرما، همه چیز برای معرفی جهانی این شهر وجود دارد جز عزم و اراده گروهی و مسئول دلسوز.

مانند گذشته، اقتصاد شهر حول محور همان تک خیابانی می چرخد که مالیات پرداختی کسبه و شهروندان آن،  به قول اهالی فن، نزدیک به برخی از استان های کوچک کشوراست. امتداد همین خیابان به پلکان تخت جمشیدِ ثبت شده در یونسکو می رسد که حسرت دیدار آن به دل نیمی از ملت دنیا مانده است. با جمعیتی نزدیک به ۳۰۰ هزار نفر(در حوزه انتخابیه شهرستان)، نزدیک به صد ورزشکار در عرصه های مختلف داخلی و خارجی کسب افتخار می کنند و تنوع محصولات کشاورزی همچنان پرچم این شهر را بالا نگه داشته است!

در برخی از ممالک دنیا، فقر استعدادهای فرهنگی باعث گردیده تا با ساخت مستند از پدیده های دور از ذهن مانند عمیق ترین حفره های دنیا، خطرناک ترین مسیرهای دنیا و… اقبال و توجه عموم را به خود جلب نمایند که در این زمینه نیز شهر ما بی نصیب نمانده و جاده منتهی به درودزن، به درستی از سوی اصحاب محترم رسانه لقب «جاده مرگ» را به خود گرفته است.

تلفات و مصدومین این جاده در مقایسه با جاده های اصلی کشور، قابل تامل است و آخرین مورد آن نیز، طی چند روز گذشته با فوت یک آموزگار(خانم لیلا گل صفتان) رقم خورد. وخامت اوضاع در این جاده به حدی رسیده است که کم کم باید برای تردد در آن از دوست و دشمن حلالیت طلبید و وصیت نامه نوشت. خدا را شکر، صد بار خدا را شکر که در بازدید استاندار محترم (دو هفته پیش) از آن منطقه، حادثه ای روی نداد تا بیش از این شهره عالم و آدم شویم.

تعریض دو قطعه (هر قطعه ۲۱ کیلومتر) از این جاده به طول ۴۲ کیلومتر از دی ماه سال نود، با قراردادی به ارزش۳۰ میلیارد تومان کلید خورد که پیشرفت کند آن هر روز حادثه ای را رقم زده است. قبول که عدم قرار گرفتن این پروژه در زمره طرح های ملی، دلیل تأخیر در تکمیل آن بوده است؛ قبول که بدسلیقگی در انتخاب پیمانکار قطعه اول این طرح، باعث گردید، طی ۸۰ درصد زمان پیش بینی شده فقط ۱۰درصد پیشرفت فیزیکی داشته باشیم، قبول که سپردن تکمیل قطعه اول به پیمانکار قطعه دوم، به دلیل عدم توانمندی لازم برای تکمیل هر دو قطعه، اشتباه بوده است؛ قبول که جابجایی تیرک های برق، لوله های گاز و انشعابات آب، به کندی صورت می گیرد و عبور این جاده از میان روستاهای مسیر و پیش بینی تعریض از دو سمت جاده (وقوع این حوادث در تعریض سمت دیگر جاده نیز محتمل است) از معضلات این طرح است؛ قبول که کمبود عوامل نظارتی و مراقبتی مانند دوربین، تابلو، حفاظ و … د ر وقوع این تلفات نقش داشته است، اما تمام این موارد هم دلیل درستی برای از بین رفتن یک انسان، تبدیل یک عروسی به عزا و… نبوده و نیست.

تا زمانی که عوامل فوق فقط ۱ درصد در وقوع این حوادث تاسف بار نقش دارند، راه را برای فرار، کتمان و انکار آن راننده ای که با بی ملاحظگی تمام، ۹۹ درصد این حوادث را رقم زده است، باز گذاشته ایم.

ای کاش منابع و آمار روشن در اختیار بود تا مشخص گردد تأخیر در پرداخت این ۳۰ میلیارد تومان، چه خسارت های جانی و مالی را به مردم این منطقه تحمیل کرده و گناه آن به گردن همه کسانیست که در این راه کم فروشی و کم کاری کرده اند.

از آنجایی که با این همه پتانسیل و استعداد نتوانسته ایم توجه مسئولین محترم را برای جذب اعتبارات کافی، جلب نماییم، وقت آن رسیده تا با ساخت مستندی در مورد این جاده فرعی، نسبت به ثبت جهانی آن اقدام نماییم، شاید توجه مسئولین ارشد کشور، استان و شهرستان به «جاده مرگ» جلب شود!