پارس دشت، مصیب زارعی- تقارن بارش های مکرر با ایام نوروز، کام مردم اکثر نقاط کشور را شیرین کرده و این هدیه آسمانی، در منطقه ما که اقتصاد غالب آن بر کشاورزی استوار است، حلاوتی دوچندان داشت.

بر هیچ عقل سلیمی پوشیده نیست که پدیده کم آبی، به دلیل تأثیرات مخرب آن بر زندگی و کسب و کار شهروندان، بحران اول منطقه ما به حساب می آید و همین امر، مدیریت بهینه آن را اهمیتی دو چندان می بخشد و توجه ویژه مسئولین را طلب می نماید.

تجربه نشان می دهد که تلاش نمایندگان برای تهیه آب مورد نیاز حوزه های انتخابیه در سال منتهی به انتخابات  به منظور کسب رضایت شهروندان، سرعت بیشتری پیدا می کند که پیگیری های نماینده محترم شیراز آقای قادری (رجوع به مقاله –چراغی که به خانه رواست) درانتقال آب سد درود زن به شهر صدرا، از نمونه های آن است.

این روزها نیز  آقای دکتر اسماعیلی نماینده مردم خرامه، در همان مسیر به تکاپو افتاده تا آب سد درودزن را به حوزه انتخابیه خود برساند (رجوع به سخنان ایشان در مطلب «آب سد درود زن به خرامه می رود»).

انتقال آب سد درود زن به صد کیلومتر آن طرف تر، وادارمان میکند تا این سؤال را از ایشان بپرسیم که:

جناب آقای اسماعیلی، نماینده محترم مردم خرامه
تلاش شما برای رساندن آب به کشاورزان حوزه انتخابیه خود شایسته تقدیر است. بدون شک شما بهتر از ما بر تأثیرات خشکسالی های پیاپی بر زندگی شهروندان و به ویژه کشاورزان این منطقه واقف هستید و می دانید که بیکاری، مهاجرت به شهر، اختلافات خانوادگی و هزار و یک معضل دیگر، ماحصل بحران آب در منطقه ایست که  قطب اول کشاورزی استان محسوب می شود اما سؤال اینجاست که مگر کشاورزان منطقه خرامه از سد درودزن سهم یا “حقابه” دارند؟

اگر چنین حقی وجود دارد از سد درودزن است یا از رود کر؟

در شرایط بحران کم آبی مانند الآن، حقابه بران قانونی در اولویت هستند یا اراضی توسعه یافته بعدی؟اگر جمعیت شهرستان مرودشت را با حوزه انتخابیه خود مقایسه نمایید، اگرمشارکت ۲۰۰/۰۰۰نفری شهروندان این منطقه در انتخابات دور قبل را محترم شمرده و (۶۴۰۵۷ ) رأی مردم این شهر  را به عنوان نشانه ای از اعتماد مردم به مهندس برومندی برای رفع همین مشکلات لحاظ نموده  و آن را با آراء مأخوذه خود در حوزه انتخابیه (۳۱۸۱۶)به عنوان یک مبنای آماری در نیازهای عمومی حوزه های انتخابیه به حساب آورید،

اگر مرغوبیت و بازده زمین های کشاورزی منطقه زیر دست سد درودزن را با زمین های کشاورزی منطقه خود به قیاس بگذارید؛ اگر بپذیرید که این چراغ به خانه همین مردم رواست؛ به دنبال بردن حداقل آب موجود از این مخزن به سمت و سوی محدوده خود نخواهید بود.

در زمانی که دولت به شیوه های مختلفی مانند «طرح نکاشت» سعی در مبارزه با بحران کم آبی و اثرات آن دارد؛ در زمانی که به فرموده مقام معظم رهبری اقتصاد مقاومتی و مدیریت منابع موجود، سند و هدف اقتصاد این کشور قرار گرفته، مقایسه میزان برداشت محصول ازیک هکتار اراضی زیر دست همان سد درودزن  با زمین های حوزه شما نشان می دهد که اختصاص آب به کشاورزان این منطقه به مراتب اقتصادی تر و مناسب تر است.

به دلیل تردد روزانه کشاورزان روستاهایی مانند بند امیر، محمود آباد و…به مرودشت و تأثیر آنان در  رونق اقتصادی این شهر، هیچ کس مخالفتی با حمایت آنان از سوی مسئولین شهری ندارد اما با توجه به خشکسالی ها ی اخیر، رساندن این موقع آب به زمین های آنان حکم همان نوشدارو پس از مرگ سهراب را دارد و بهتر بود که نماینده محترم خرامه و دیگر دوستان مسئول، ازشیوه های حمایتی دیگری به جز آب استفاده می نمودند.

به دلیل رابطه مستقیم آب با کشاورزی، قطعأ تصویب چنین طرح هایی در قالب راه حل های موقت برای کمک به کشاورزان، بدون هماهنگی بین کمسیون کشاورزی و وزارت نیرو و مسئولین آب کشور میسر نمی باشد. انتظار می رود که نماینده محترم شهر مهندس برومندی، به دلیل حضور در این کمسیون و اشرافی که از قبل  بر مشکلات کشاورزان دا رد از مصوب شدن چنین طرح هایی جلوگیری نماید.

با ظهور و بروز پدیده انتقال آب از مخزن درودزن به شهرهای همجوار،بنظر می رسد که سد درود زن هم به راه همان تخت جمشید شیراز،پتروشیمی شیراز ، آزمایش شیرازو….میرود و کم کم باید با نام درود زن هم خداحافظی نماییم که قطعأ، آن کس که در آینده متضرر خواهد شد، کشاورزان مرودشت و شهروندانی هستند که در بعضی از مناطق هنوز از آب شرب مناسب برخوردار نیستند.