۲۰:۴۷:۰۸ - دوشنبه ۲۴ اسفند ۱۳۹۴
مهربانی را به دیوارها آویزان نکنیم…
پارس دشت، محمد دبیری- یکی از پدیده هایی نوظهوری که به سرعت برق و باد، جای خود را در تمامی شهرها باز نمود، “دیوار مهربانی” می باشد. یک دیوار صاف و رنگ شده، چند گیره لباس و پیامی بسیار ساده، کفایت می کرد تا غریزه نوع دوستی انسانها را مجددا در وجودمان زنده کند.  

m-dabiri

پارس دشت، محمد دبیری- یکی از پدیده هایی نوظهوری که به سرعت برق و باد، جای خود را در تمامی شهرها باز نمود، “دیوار مهربانی” می باشد. یک دیوار صاف و رنگ شده، چند گیره لباس و پیامی بسیار ساده، کفایت می کرد تا غریزه نوع دوستی انسانها را مجددا در وجودمان زنده کند.

 

بداعت و سادگی این پدیده که نه مُبدع آن مشخص است و نه منشاء آن، نظر عموم را جلب کرده و تداعی کننده بیت معروف سعدی علیه الرحمه می باشد که می فرماید: “بنی آدم اعضای یک پیکرند”.

 

در دین و عرف ما، کمک به همنوع از فضایل اخلاقی شناخته می شود و ثواب بسیار دارد. به راحتی می توان به صدها حدیث، روایت و حکایت در خصوص یاری به نیازمندان استناد کرد که آثار فردی و اجتماعی بسیاری دارد و شاید بهترین نتیجه  آن برای یک فرد، کسب آرامش درونی باشد.

 

 

دیوار مهربانی با نیت کمک به نیازمندان بوجود آمده است. روشن است که بر “سادگی” در اجرای آن، بیشتر تفکر شده و کارکرد اصلی این دیوار، بیشتر “ایجاد انگیزه های روانی” و “تشویق به کار نیک” است چرا که در عمل، دو ایراد اساسی به آن وارد است.

 

اول  اینکه که بر اساس همان روایات و احادیث، بر پوشیده ماندن  عمل خیر به جهت حفظ شان افراد تاکید بسیار گردیده است و دوم اینکه “خیر” باید به معنای واقعی و متناسب با نیاز مستمندان باشد؛ در حالیکه ما به مصداق “روغن ریخته را نذر کردن”  اضافه ها و لباس های مندرسمان را به بهانه مهربانی به دیوار ها آویزان کرده ایم.

 

کدام یک از ما به عنوان یک نیازمند، حاضر هستیم در روز روشن از وسایل این دیوارها استفاده کنیم؟ مسلما برای نیازمندانی که با سیلی صورت خود را سرخ نگهداشته اند، تصور استفاده  از این البسه هم ممکن نیست و نباید شرایط به گونه ای رقم بخورد که بهای استفاده از این البسه، غرور، کرامت و شان انسانها باشد.

 

دیوار مهربانی، یک اتفاق مثبت بود تا به یاد بیاوریم فقر پشت دیوارهای شهرمان به کمین نشسته است و همه ما وظیفه داریم در حد توان، آن را ریشه کن نماییم.

 

ایام نوروز است و شلوغی خیابانهای شهر نشان میدهد که به استقبال سنن نوروزی می رویم.  شیرین ترین لحظه نوروز، آنجاست که در دعای تحویل سال، خدا را می خوانیم که “حَول حالنا الی احسن الحال” ، اما برای داشتن بهترین حالها، باید بهترین کارها را نیز انجام داد.

 

شناختن خانواده های بی بضاعت، کار چندان سختی نیست. کافیست سری به مدارس  محل زده و لیست دانش آموزان بی بضاغت را از مدیر مدرسه طلب کرد. آموزش و پرورش، از محل کمک پتروشیمی برای هر شیفت مدرسه مبلغ ۲۰۰ هزار تومان در نظر گرفته که منصفانه نظر بدهیم پول خرید یک دست لباس کامل هم نمی شود. بیاید امسال با مدیریت کردن هزینه هایمان و به جای خرید فشفشه و ترقه، آجیل و حتی عیدی های کودکانه، مهربانی را تمرین کنیم.

 

این روزها در برخی از مدارس تهران “جشن غذا” برگزار می شود. خانواده ها در منزل غذاهای متنوعی را تهیه کرده و به همراه فرزندانش در محیط های تعیین شده به فروش می رسانند. پول حاصل از این معامله نیک، صرف امور خیر می شود. شاید وقت آن باشد که ما نیز به همراه فرزندانمان ، یک دست لباس نو تهیه کرده و به مدارس هدیه دهیم. باشد  که “حول حالنا الی احسن الحال” سهم نوروز امسال همه ما باشد.

 

  1. حسین کوچیکو   فروردین ۲۵, ۱۳۹۵  

    اقای دبیری همش ساز مخالف میزنی


ويژه نامه
تعداد شماره ها: 1
  • دريافت مرودشت
  • آرشيو
  • تازه های خبر
    پیشنهاد سردبیر