پس از اختراع اتومبیل بعنوان مهم ترین وسیله حمل و نقل عمومی، ایجاد خیابان های مناسب و مسیرهای تردد این وسیله نوظهور از ضروریات  زندگی بشر شد تا آن جا که برخورداری از جاده های عریض و طولانی، به مشخصه بارز شهرهای مدرن در سرتاسر دنیا بدل گردید.

“بریجیت درسکول” ۴۴ ساله اولین کسی در دنیا است که در یک سانحه رانندگی جان خود را از دست داده‌ است. وی روز هفدهم آگوست سال ۱۸۹۶ در نزدیکی میدان کریستال پالاس لندن بر اثر تصادف فوت کرد.

در ادامه، افزایش بی رویه استفاده از خودرو در مناسبات روزمره منجر به افزایش مرگ و میر ناشی از تصادفات جاده ای گردید. برابر آمار منتشر شده «مرگ و میر ناشی از تصادفات» در کنار سکته قلبی و مغزی و ایدز، در لیست ۱۰ عامل مرگ و میر در جهان قرار دارد.

کشورهای متمدن برای کاستن از سوانح جاده ای و افزایش امنیت عبور و مرور بویژه در معابر شهری به اقدامات متنوعی دست زده اند که از آن جمله می توان به نصب چراغ های راهنمایی، دوربین های کنترل سرعت، استقرار واحدهای گشت پلیس، نصب سرعت گیر، نصب نرم افزار های کنتل سرعت بر روی خودرو، احداث پل های هوایی عابر پیاده و امثالهم اشاره کرد که هریک توانسته بخشی از مخاطرات جانی تردد عابرین پیاده در خیابان های بین شهری و شهری را در سرتاسر دنیا کاهش دهد.

هر چند این عوامل، تلفات جانی ناشی از تصادفات جاده ای را به صفر نرسانده اما بکارگیری آنها، بعنوان بدیهی و ضروری ترین نشانه های فرهنگ شهرنشینی و ترافیک در سرتاسر دنیا پذیرفته شده است.

شهر مرودشت با دارا بودن جمعیت بالغ بر ۱۳۰ هزار نفر که بیش از ۴۵ هراز نفر آن را جمعیت دانش آموزی و محصلین مقاطع محتلف تحصیلی تشکیل داده است، نیازمند دقت نظر و توجه ویژه به مقوله «ترافیک و امنیت گذرگاه های شهری» است. هر چند اکثریت دانش آموزان توسط سرویس های تاکسی و مینی بوس جابجا می شوند اما هنوز بیش از ۴ هزار دانش آموز مقطع ابتدایی و راهنمایی بدلیل نزدیکی خانه به آموزشگاه و یا عدم تمکن مالی والدین در بکارگیری سرویس مدارس، ناچارند که مسیر خانه تا مدرسه را پیاده طی نموده و اجبارا از خیابان های پرتردد شهر عبور نمایند. خیابان هایی که بخش عمده ای از بار ترافیک شهری را بدوش کشیده و همیشه و همه وقت لبریز از انواع خودروهای ریز و درشت هستند.

کمربندی قدس و ۶۰ متری امام علی(ع) مرودشت از جمله خیابان هایی هستند که در ساعات اوج تردد دانش آموزان (هفت الی هشت صبح – دوازده الی سیزده ظهر و پنج الی شش بعد از ظهر) محل تردد انواع خودروهای سبک و سنگین می باشند. از موتور سیکلت های سر به هوا گرفته تا نیسان بارهای عصبانی! از سواریهای عشق سرعت گرفته تا اتوبوس های بی توجه و از کمپرسی های گردن کلفت گرفته تا تریلی های وحشت آفرین! که با سرعتی فراوان در حال تردد از این دو مسیر هستند.

بیچاره دانش آموزانی که مجبورند مانند یک بچه خرگوش از میان صف این همه «گرگ آهنین» گذشته و خود را به مدارس برسانند. تماشای گذشتن دانش آموزان قد و نیم قد ابتدایی و راهنمایی از عرض این دو خیابان شلوغ و خطرناک کافی است تا مو به تن شما سیخ کرده و خاطرات تلخی برایتان بیادگار بگذارد. بقول یکی از دوستان خبرنگار: «تنها خداست که این همه بچه کوچک را به سلامت از خیابان عبور می دهد!»

اما آیا می شود نصب تجهیزات ایمنی برای عبور و مرور این همه دانش آموز بی گناه از عرض این دو خیابان را هم به خداوند سبحان واگذار کرد و بندگان مسئول را فراموش کرد؟

نقش اداره محترم آموزش و پرورش در پیگیری این ماجرا چیست و چه اقدامی از سوی این اداره برای رفت و آمد بی خطر دانش آموزان در این دو مسیر پر خطر صورت گرفته است؟ بکارگیری معلمین و یا دانش آموزان بزرگ تر برای عبور دادن کوچک تر ها از عرض خیابان های شلوغ، اقدامی بود که در گذشته های دور انجام می گرفت و جای آن، اینک خالی بنظر می رسد.

بهتر نیست با استفاده از امکانات موجود بستری را فراهم آورد تا خانواده های عمدتا بی بضاعت، بدون ترس و نگرانی از وقوع حادثه، فرزندان دلبند خود را به مدرسه بفرستند؟

آیا با نصب دوربین های کنترل سرعت، استقرار پلیس و یا احداث پل عابر پیاده نمی توان از خطر رفت و آمد خودروهای سبک و سنگین این دو خیابان با سرعت های دیوانه وار کم کرد؟

***

لحظه های خطیر رفت و آمد نوباوگان و آینده سازان این مرز و بوم از عرض کمربندی قدس و شصت متری امام علی(ع) هر روزه در حال تکرار است. صمیمانه امیدواریم که اتفاقی برای هیچ یک از این کودکان معصوم و سایر شهروندان رخ ندهد اما سوال این است که خدای ناکرده در صورت وقوع حادثه برای هر یک از دانش آموزان، مسئولیت بعهده کیست؟

تحریریه هفته نامه مرودشت