جامعه، موجودی زنده است. موجودی که هر لحظه رشد می کند، یاد می گیرد، فراموش می کند و مثل هر موجود زنده ای به مرگ و زوال می افتد. توسعه تکنولوژی و فرآیند جهانی شدن در کنار پیشرفت های روز افزون بشر، مراودات اجتماعی را دستخوش تغییرات اساسی نموده است. امروزه روابط اجتماعی، عاطفی، کاری و تجاری افراد به سادگی و شفافیت گذشته نیست و کمتر می توان احکامی را که در گذشته درباره چگونگی ارتباط افراد جامعه با یکدیگر صادر می شد، جاری و نافذ دانست.

باور داشته باشیم یا نه، تفاوتی در اصل ماجرای روابط اجتماعی ما حاصل نمی شود. واقعیت این است که امروزه فرزندان ما حرف شنوی کمتری دارند، خانواده ها نگرانی های بیشتری دارند، استرس های کار و معیشت افزایش یافته، همدردی ها کمتر شده و توانایی مواجهه اعضای اجتماع با آسیب های اجتماعی و ناهنجاری ها کاهش یافته است.

کمتر جوانی را می توان یافت که در برخورد با مشکلات روزمره، عزم خود را جزم کرده و «راهی درست» برای برون رفت از آن پیدا کند. کمتر والدینی را می توان یافت که خستگی های ناشی از سختی معیشت و کمی درآمد را تاب بیاورند و…

چاره کار درچیست؟ دست روی دست بگذاریم و تماشاگر تحلیل رفتن توان انسانی و اجتماعی خود باشیم؟ یا از تمام امکانات موجود بهره گرفته و راهی برای رهایی ار مشکل پیدا کنیم؟!

تجربه جوامع هم سطح نشان داده که استفاده از ابزار های آگاهی رسانی و بویژه رسانه های جمعی، راه حل درستی است که می توان به خوبی از آن بهره گرفت. رسانه های دیداری و شنیداری -به شرط آگاه بودن عوامل و دست اندرکاران- قادر به بررسی، شناسایی، نقد و یافتن راه حل برای معضلات اجتماعی هستند.

بهره گرفتن از خرد جمعی، ارتباط دائمی و رودررو با شهروندان و توان تجمیع سلایق عمومی، از ویژگیهای منحصر بفرد رسانه است که در صورت جدی گرفته شدن، می تواند راهگشای حل بسیاری از آسیب های اجتماعی باشد. رهاکردن اجتماع به حال خویش و غافل ماندن از آسیب های پنهانی که زیر پوست جامعه در حال شدت گرفتن است، «پاک کردن صورت مسئله» و فرار از حل مشکل است.

هجمه تبلیغات ماهواره ای، مواد مخدر صنعتی، روابط جنسی کنترل نشده، جرائم رایانه ای، دوستی های بی حد و مرز و امثالهم همچون عفریتی به کمین داشته های اجتماعی و فرهنگی ما نشسته است.

آماری های ارائه شده از آسیب های اجتماعی تکان دهنده است و اجازه سهل انگاری بیشتر را نمی دهد. وقت آن رسیده تا از پیله ندانم کاری های سنتی بیرون آمده و با بهره گرفتن از توان رسانه های دیداری، شنیداری، نوشتاری و هرآن چه که در دسترس است، افراد جامعه را به سلاح آگاهی مجهز کنیم. بیداری خانواده ها، والدین و جوانان و آشنایی آنان با سرانجام رفتارهای مخاطره آمیز، رسالتی دائمی است که خستگی نمی شناسد.

تجربه جوامع موفق در زمینه کنترل ناهنجاری ها و آسیب های اجتماعی را جدی بگیریم و یادمان باشد که کوتاهی در زمینه آگاه سازی افراد جامعه، بخشش ناپذیر است.

«تحریریه هفته نامه مرودشت»