هفته نامه مرودشت- صنعت سینما، صنعتی مهم و تأثیرگذار و از مظاهر عالیه تمدن در نیمه دوم قرن بیستم و ابتدای قرن بیست و یکم است. تأثیرگذاری هنر هفتم بر افکار عمومی، تابدانجاست که بسیاری از اندیشمندان، آن را اثرگذارترین مصنوع دست بشر در شکل دهی به اندیشه، گفتار و رفتار بشریت می دانند. از همین رو است که سالانه میلیاردها دلار صرف ساخت و تولید فیلم در استودیوهای عظیم هالیوود، بالیوود و … می گردد و هنرمندان محبوب سینما، تا مرتبه قهرمانان ملی و میهنی بالا می روند. هزینه های سرسام آور ساخت فیلم در کشورهای پیشرو، از اینرو توجیه پذیر است که آثار ساخته شده، علاوه بر بازگرداندن سرمایه ساخت، اثر فرهنگی عظیمی را بر مخاطبین به جا گذاشته و گاهی فرهنگ سایر ملل را نیز به تبعیت و فرمانبرداری وا می دارد. تجربه تلخ ایرانیان از فیلم جعلی ۳۰۰ ساخته «زک اسنایدر» آلمانی، یادآور تأثیرات جهانی صنعت فیلم در تغییر باور عمومی نسبت به فرهنگ های دیگر است.

چه کسی است که تأثیر فیلم های مهم و تأثیرگذاری همچون محمد رسول ا…، ده فرمان، برباد رفته، ترمیناتور، جنگ ستارگان، تایتانیک، پدر خوانده، سکوت بره ها، ارباب حلقه ها، هری پاتر، ژوراسیک پارک، آواتار و امثالهم را بر فرهنگ جهانی انکار نماید؟

ناصرالدین شاه، سلطان جهانگرد ایران، اولین کسی بود که دستگاه سینماتوگراف را به ایران آورد و پای این صنعت جذاب و پولساز را به کشورمان باز کرد. در ادامه نیز، هنرمندان ایرانی با اتکا به هوش و قریحه ذاتی در گسترش و پویایی هنر هفتم سهیم شده و راه را برای موج نو سینما در سالهای قبل و پس از انقلاب باز کردند.

پس از انقلاب اسلامی ایران و لزوم پیروی متولیان بخش فرهنگ از فرامین حضرت امام خمینی(ره) مبنی بر «لزوم استقلال فرهنگی» و قطع وابستگی به محصولات فرهنگی وارداتی، سینما و تولیدات آن ارزشی دوچندان یافت. باور همگان بر این قرار گرفت که در صورت تولید آثار چشم نواز و فاخر، فرهنگ تاریخ ساز ایران قادر به عرض اندام برابر فرهنگ های وارداتی خواهد بود و تأثیرات مخرب فرهنگ غربی را به حداقل خواهد رساند.

تراوشات خوش رنگ و لعاب فرهنگ بیگانه که به باور مقام معظم رهبری «تهاجم فرهنگی و ناتوی فرهنگی» است، اگر مانعی را سر راه خود نبیند، در صدد تغییر فکر و اندیشه جوان ایرانی هستند. با این وصف، کدام ایرانی دلسوز است که نداند تعطیلی هر پایگاه فرهنگی به منزله باز شدن راه ورود امواج و افکار بیگانگان است.

***

سینما ابوذر مرودشت به عنوان تنها سینمای موجود در دومین شهر استان، به راحتی و در کمال خونسردی مسئولین ومتولیان امر، رنگ خاموشی به خود گرفت و زیر خاکستر فراموشی پنهان شد. همراه با خاموشی سینما ابوذر، هزاران خاطره تلخ و شیرین از اکران های دوست داشتنی، صفوف ممتد علاقمندان و پرده های رنگارنگ فیلم ها نیز از یادها محو شد.

امروز دیگر اثری از حضور آکتورهای محبوب سینما بر پیشانی سینمای سالمند شهر نیست و صفحه ای مات و بی روح، جای آن همه زندگی و نشاط را گرفته است. هرچند صنعت سینمای ایران رونق گذشته را ندارد و بسیاری از فیلم ها قادر به موفقیت در گیشه نیستند اما کج سلیقه گی است که تعطیلی سینمای شهرمان را به این بهانه پذیرفته و از کنار آن بی تفاوت بگذریم. ما هنوز معتقدیم که داشتن یک سینمای کم رونق، بهتر از نداشتن آن است.

سال ها بود که افرادی با هدف تغییر کاربری سینما و تبدیل آن به برج تجاری، پیگیر موضوع بوده و به بهانه های مختلف سعی در تعطیلی این پایگاه فرهنگی داشتند. تلاش افراد موصوف که در دوران نمایندگی آقایان قبادی و شبانپور هم وجود داشت، به دلیل مقاومت های صورت گرفته، منتهی به تعطیلی سینما نشد تا اینکه سرانجام در سال ۱۳۹۲ تلاش این افراد به نتیجه نشست و سینمای شهر برای همیشه خاموش شد. متاسفانه علیرغم خواست عمومی اصحاب فرهنگ و هنر و درج مطالب مختلف در نشریات و سایت های شهر، تاکنون اقدام موثری جهت بازگشایی آن صورت نگرفته است.

از آنجا که در چهار سال گذشته، هر اتفاق مثبت رخ داده در سطح شهرستان همچون آسفالت خیابان ها و معابر، توسعه شبکه فاضلاب خیابان فردوسی، گازرسانی به روستاها، پروژه های عمرانی، نصب تجهیزات پزشکی در بیمارستان، سندمالکیت پلاک ۱۰۱، اخذ اعتبارات و … به درستی به نماینده محترم مرودشت جناب مهندس برومندی نسبت داده می شود، طبیعی است که اصحاب فرهنگ و هنر و جوانان عاشق هنرهفتم، خاموشی سینما را نیز به ایشان نسبت داده و نمره تعطیلی سینما ابوذر مرودشت را در کارنامه ایشان بگذارند.

«تحریریه هفته نامه مرودشت»