هفته نامه مرودشت- وجود کودکان کار، بعنوان یکی از آثار شوم زندگی شهرنشینی و یکی از نشانه های توسعه نیافتگی و فقر در جوامع عقب افتاده و اصطلاحا جهان سومی محسوب می شوند. مهاجرت بی رویه روستاییان به شهرها، فقر و رکود اقتصادی، بروز جنگ، بحران های منطقه ای، حوادث و بلایای طبیعی و مهاجرت اتباع بیگانه، از مهم ترین دلایل بروز این پدیده ناخوشایند اجتماعی هستند.

گرچه بررسی ها نشان می دهد که در بسیاری از موارد، وجود این پدیده ناشی از نیاز مبرم خانواده های فقیر به کسب درآمد می باشد اما در پاره ای اوقات وجود این معضل، بدلیل ضعف و ناتوانی مدیریت جوامع شهری در کنترل اوضاع موجود و سر و سامان دادن به وضع جاری است. مدیریت شهری باید برای مقابله با این پدیده، از آمادگی و درایت لازم برخوردار بوده و بداند که برخورد قهری با این کودکان، آخرین راهکار این داستان تلخ است و بهتر است از روش های آزموده شده برای غلبه بر این مشکل بهره برد.

بعضا دیده شده که برخی خانواده ها که قادرند از طریق انجام کارهای مجاز اقدام به کسب در آمد نمایند، آسان ترین راه را انتخاب کرده و با فرستادن کودکان خود به عرصه خیابان ها، علاوه بر مخدوش ساختن چهره شهر، به شیوع بزهکاری های اجتماعی نیز کمک می نمایند. برخورد صحیح و نظام مند با این دسته ازکودکان کار، نخستین گام در رفع این مشکل است.

از طرف دیگر، هنگام برخورد با این پدیده بایست حساب کودکانی را که از سر ناچاری و فقر به این حرفه روی می آورند از بقیه جدا کرده و فکری به حال آنان کرد. شناسنامه دار کردن این افراد، اسکان و تغذیه در خانه های امن، کمک به تحصیل و کمک مالی با هدف ممانعت از اشتغال دوباره این کودکان که اغلب بی سرپرست یا بدسرپرست هستند، بهترین راهکار غلبه بر این بیماری اجتماعی است.

در شهری به وسعت مرودشت که در حال حاضر دومین شهر پرجمعیت استان فارس و یکی از ۵۰ شهر بزرگ کشور محسوب می شود، مدتی است که چشم شهروندان به حضور کودکان کار روشن شده است. کودکانی ایرانی و افغانی که جلو چشم بی تفاوت رهگذران، با ظاهری ژولیده و مندرس اقدام به گرداندن آتشدان حاوی اسفند، فروش ادعیه مذهبی، دستمال کاغذی، شکلات، آدامس و … می نمایند. دیدن چهره معصوم و ملتمس آنان هرچند بغض را به گلوی آن دسته شهروندانی که هنوز حساسیت خود به محیط را از دست نداده اند، می آورد اما سبب طرح این پرسش ها می شود که: چرا کودکان کار در مرودشت ظاهر شده اند؟ و چه فرد یا ارگانی مسئول رسیدگی و یا جمع آوری این پدیده است؟

مگر نه این که شهر ما محل گذر هزاران توریست و گردشگر خارجی و ایرانی است و مگر نه اینکه باطن هر شهر و مردمانش، از روی ظاهر آن قضاوت می شود؟

به راستی کدام مسئول می بایست این کودکان را ببیند که هنوز ندیده است؟

گر چه مردم مرودشت نشان داده اند که هنگام عکس العمل به پدیده های اجتماعی و بویژه آن دسته از اتفاقاتی که مربوط به سرنوشت گروهی آنان است بسیار با حوصله و خرامان رفتار می کنند اما جای آن دارد تا مردمان این شهر پر رونق و شلوغ، هنگام مواجهه با کودکان کار اطراف میدان اصلی شهر، کمی تأمل نمایند.

یادمان باشد کودکانی که در کنار بی تفاوتی های ما قد می کشند، یکی از اعضای جامعه آینده خواهند بود و رفتار امروز ما با آنان، راهنمای ایشان در تعیین مسیر آینده شان است.

«تحریریه هفته نامه مرودشت»