دو مرمت گر تخت جمشید موفق به کسب گواهینامه هنری و عنوان مرمت گر برتر شدند.
به گزارش دریافتی “پارس دشت” از روابط عمومی پایگاه میراث جهانی تخت جمشید، به دنبال ارزشیابی حرفه ای هنرمندان کشور از جمله استادکاران مرمتکار توسط شورای کارشناسی، گواهینامه درجه دو هنری(معادل کارشناسی ارشد) در رشته مرمت سنگ، ، به سیروس زارع، وعنوان مرمتگر نمونه، به کهزاد حبیبی، ازاستاد کاران مرمتکار تخت جمشید اعطاء شد.
بر اساس رویه جاری از سال های پیش تا کنون، آثار هنری هنرمندان در شورای ارزشیابی هنرمندان، نویسندگان و شاعران کشور، بررسی و به استناد متمم آئین نامه مصوب جلسه ۵۶۹ مورخ۱۲/۷/۸۴ شورای عالی انقلاب فرهنگی، گواهینامه هنری صادر می گردد.
این گواهینامه به امضاء وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی و رئیس شورای ارزشیابی، نماینده وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و دبیر شورای ارزشیابی، نماینده معاونت توسعه مدیریت و نظارت راهبردی رئیس جمهور، نماینده وزارت علوم و تحقیقات و فن آوری و همچنین نماینده فرهنگستان هنر جمهوری اسلامی می رسد.
همچنین هر ساله طی مراسمی، مرمتگر نمونه آثار تاریخی با تأیید معاونت میراث فرهنگی کشور معرفی می گردد که پایگاه میراث جهانی تخت جمشید، توانست این مقام را طی دو سال متوالی، از آن خود کند.
سیروس زارع که بنا به نظر کارشناسان حائز کسب درجه هنری در سال ۹۴ گردید، سال گذشته نیز به عنوان مرمتگر نمونه سال ۹۳ کشوری معرفی شده بود. وی با آغاز فعالیت خود از سال ۱۳۶۹ در حوزه میراث فرهنگی، علاوه بر مشارکت در مرمت نقش برجسته های تخت جمشید، درمرمت آثاری چون آپادانای شوش، ارگ بم( پس از زلزله)، نقش برجسته بهرام دوم در تنگ چوگان کازرون، گور دختر بوشهر، بیستون کرمانشاه و مرمت مقبره کوروش در پاسارگاد نیز هنرنمایی کرده است.
همچنین کهزاد حبیبی مرمتگر نمونه سال ۹۴ که فعالیت خود را در حوزه میراث فرهنگی از سال ۱۳۷۲ شروع کرده و تا کنون ادامه داده است، مرمت آثاری همچون نقش برجسته اردوان پنجم اشکانی در تنگاب فیروزآباد، معبد چغازنبیل در شوش، گور دختر در بوشهر و مقبره کوروش در پاسارگاد را نیز در کارنامه مرمتی خود دارد.
گفتنی است پیشینه مرمت در تخت جمشید به سال های دور بر می گردد. زمانی که در اولین کاوشها در تخت جمشید در سال ۱۳۱۰، کارگران ایرانی در کنار گروههای خارجی که امتیاز حفاری در تخت جمشید را کسب کرده بودند، به فعالیت مشغول بودند. تأسیس «بنگاه علمی تخت جمشید» در سال ۱۳۱۸، بدون شک یکی از اساسی ترین اقداماتی بود که ضمن کاوش های باستان شناسی، تعمیر و مرمت آثار تاریخی را نیز دنبال می کرد و اینچنین شد که آینده تختگاه شهریاران هخامنشی به مرحله تازه وارد گردید.
بسیار عالی بود اقای حبیبی.افتخار میکنیم