کسی یادش می آید یانه؟ روزهای گرم و پر التهاب جنگ در مرودشت و شور و هیجان دانش آموزان، جوانان، میان سالان و حتی پیرمردان غیور مرودشتی که هجوم نامردان به خاک عزیزشان را تاب نمی آوردند و آگاهانه راهی نبرد بودند. نبردی که ضمانت بازگشت نداشت و راهی که بوی آسایش و تن آسایی نمی داد. هرچه بود جانبازی بود وشهادت. آن روزها جوانان این شهرستان پا به پای سایر هم وطنان، با پشتوانه مادران فداکار و پدران سخت کوش خود، راهی جنگ شدند تا ستاره های تابناک فداکاری و ایثار، تا ابد در پرونده مردمان این دیار زرخیز ثبت گردد.

افتخارات مردم این شهرستان تنها در بعد تولیدات کشاورزی، توریسم، ورزش، تحصیلات عالیه و … خلاصه نمی شود. اعزام ۱۴ هزار رزمنده در ۱۰۵ نوبت، تقدیم ۱۲۰۰ شهید گلگون کفن، ۲۵۰۰ جانباز عزیز و ۱۱۲ آزاده سرافراز افتخاراتی است که زینت بخش امروز و فردای ماست. جوانانی که اگر وجود شریفشان در کنار مابود، بر غنای نیروی انسانی این شهر می افزودند و بی شک امروز، مدیران بی ادعا و خادمان بی ریای مردم خویش بودند.

شاید عرصه شهادت و ایثار تنها عرصه ای باشد که مرودشتی ها توانسته اند بخوبی و شایستگی «جایگاه دوم پس از شیراز» را بدست آورده باشند و گرنه در زمینه توسعه شهری و بالندگی عمرانی در سال های پس از جنگ، مرودشت به جایگاه واقعی خود دست نیافته است.واقعیت این است مردمانی که دین خود در دفاع از نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران را بخوبی ادا کرده اند حق دارند تا در برخورداری از امکانات و منابع مالی این نظام، به جایگاه واقعی خویش برسند.

اینک دین بزرگ شهدای ارزشمند شهرستان مرودشت بر گردن مسئولین فارس و کشور است و زیبنده مردم فداکار این شهرستان نیست که با وجود تقدیم بیشترین شهید و جانباز به انقلاب «پس از شیراز» در زمینه برخورداری از امکانات ورزشی، بهداشتی، آموزشی، عمرانی و … در رتبه های نزدیک به آخر استان فارس باشند.

 “تحریریه هفته نامه مرودشت”