به رسم دیرینه تمام مصاحبه ها، لطفأ خود را جهت آشنایی مخاطبان معرفی نمایید.

ابراهیم کشاورزی هستم. سال ۱۳۵۶ در سیوند متولد شدم و کارمند بنیاد شهید و امور ایثارگران زرقان می باشم. کارشناس مدیریت فرهنگی هستم. دو فرزند دارم که علی پسر بزرگم به تازگی به عضویت تیم ملی نونهالان تیراندازی با کمان در رشته کامپوند درآمده است.

پس ورزش در خانواده شما یک رسم است؟

-تا حدودی. پدرم، کشتی گیر و باستانی کار خوبی بوده است. علی هم به ورزش علاقه داشت و خوشبختانه زود هم به موفقیت رسید.

از سابقه ورزشی خودتان، بیشتر برای ما بگویید.

-از سال ۱۳۶۵ عضو تیم فوتبال و تنیس مدارس بودم و در مسابقات مختلف استانی و کشوری حضور داشتم. چند دوره قهرمان دارت کشور شدم( تهران، کیش، چابهار و …). رشته های مختلفی مثل والیبال، کونگ فو، کاراته، بدمینتون، کشتی و… را هم دنبال کرده ام.

کلأ به ورزش، علاقه زیادی دارم به طوری که حتی شب ها هم به تمرین در رشته های مختلف می پردازم.

چطور به سمت ورزش تیراندازی کشیده شدید؟

-در مسابقات لیگ تیراندازی با تپانچه شرکت داشتم و در این رشته نیز پیشرفت خوبی حاصل شده بود تا اینکه در یکی از مسابقات که طبق معمول با تضییع حق ورزشکاران شهرستانی همراه بود، از ساعت ۸ صبح به من آماده باش دادند که به روی خط بروم در حالی که مسابقه ساعت ۵ بعدازظهر بود.

تمام این مدت لب به آب و غذا نزدم تا آمادگی خود را برای مسابقه حفظ کنم. وقتی ساعت ۵ کم کم تیراندازان شیرازی جمع شدند، آن موقع مسابقه آغاز شد در حالی که در دعوت نامه به من اطلاع داده بودند مسابقه ساعت ۸ صبح است. من هم وقتی این برخورد را دیدم مسابقه ندادم و بیرون آمدم. در همین مدت شاهد تمرین تیراندازی با کمان بودم و بسیار علاقه مند شدم به طوری که همان روز یک کمان تهیه کردم!

شروع فعالیت شما در تیراندازی از کجا بود؟

-من تمام مدت بدون مربی تمرین کردم. تا حالا یک دقیقه آموزش ندیده ام و هر چه را بلد هستم، به صورت تجربی آموخته ام. البته به همین دلیل ضررهای زیادی به ویژه در استفاده از وسایل مصرفی دیده ام.

کجا تمرین می کردید؟

-آن موقع هیچکس تیراندازی کار نمی کرد و به همین دلیل بیش از ۲ سال در خانه تمرین کردم! بعد از آن، حدود یکسال در تربیت بدنی تمرین کردم و علاقه مندانی هم به من مراجعه کردند که آنها را هم آموزش می دادم. پس از مدتی در کلاس های مربیگری شرکت کردم و موفق شدم بالاترین امتیاز را کسب کنم در حالی که خودم هیچگاه آموزش ندیده بودم.

هیئت تیراندازی مرودشت از چه زمانی شکل گرفت؟

-حدود سال ۸۹ بود که جناب فلامرز عمادی به ما اجازه داد تمرینات خود را تربیت بدنی آغاز کنیم و ما نیز فعالیت های خود را آغاز نمودیم و تا الآن هم در خدمت علاقه مندان مرودشتی بوده ایم. هرچند که مدتی قبل استعفا دادم ولی مورد موافقت قرار نگرفت و فعلأ منتظریم ببینیم مدیریت جدید، وعده های خود را عملی می کند یا نه.

در این چهار سال، تیراندازی مرودشت به چه جایگاهی رسیده است؟

-سال ۸۹ تیراندازی در مرودشت بسیار ناشناخته بود ولی با توجه به پتانسیل بالای ورزشکاران مرودشت، تیم نوجوانان آقایان استان اعزام به مسابقات کشوری، بسیج، تیم ملی و …، اغلب با حضور تیراندازان مرودشتی و در مواردی نیز متشکل از خود تیم مرودشت بوده است. در رده زیر ۲۱ سال نیز، مرودشت نماینده استان بود.

در بخش بانوان نیز خانم هانیه محمدشاهی، تنها شرکت کننده ما در مسابقات کشوری بود که با قدرت توانست به تیم ملی راه یابد. در نونهالان نیز، علی کشاورزی، بعنوان تنها نماینده مرودشت توانست به عضویت تیم ملی درآید. در بزرگسالان نیز اغلب مواقع، تیم سه نفره استان فارس، متشکل از دو یا حتی سه نفر از تیراندازان مرودشتی است.

به غیر از خودتان، دیگر قهرمانان بزرگسال مرودشت چه کسانی هستند؟

-آقایان مجتبی پرکاس و عباس دهقانیان از قهرمانان مطرح تیراندازی مرودشت هستند.

در بخش بانوان؟

-خانم محمدشاهی عضو تیم ملی و خانم اسفندیاری که نائب رئیس هیئت نیز هستند، در سطح استان فارس دارای رتبه های اول و سوم هستند.

چند نفر در حال حاضر مشغول فعالیت در این رشته هستند؟

-حدود ۲۲ نفر.

شهریه چقدر است؟

-فعلأ که شهریه هم پرداخت می کنیم…

چه ویژگی هایی برای پیشرفت یک فرد در این رشته نیاز است؟

-متأسفانه، اولین و مهمترین بحث، بنیه مالی است چرا که در شرایط معمولی، حداقل یک تیرانداز باید ۱۰ میلیون تومان هزینه کند. چه بسیار استعدادهایی که به همین دلیل، نتوانسته اند این رشته را ادامه دهند. بنابراین همان ابتدا به افراد متقاضی آموزش، هزینه ها را اعلام می کنم تا خدای نکرده پس از وابستگی به این رشته، مجبور به ترک آن نشوند.

سایر ویژگی های مورد نیاز تیراندازی چیست؟

-نمی توان با قاطعیت گفت ولی دستان کشیده و دارای استقامت بالا(و نه الزامأ قدرت)، از جمله فاکتورهای موثر در موفقیت در این رشته هستند. با این حال قهرمانانی هستند که بدون داشتن این ویژگی ها به جایگاه های بالایی رسیده اند که این نشان می دهد، تمرین از همه این عوامل مهم تر است.

تیراندازی جزء سه رشته ای است که آموزش آن، مورد تأکید دین مبین اسلام نیز هست. آیا شرایط حال حاضر رشته تیراندازی در کشور، با این آموزه ها همخوانی دارد؟

-متأسفانه علیرغم اینکه تیراندازی، شنا و سوارکاری از جمله ورزش هایی است که پیامبر اکرم(ص) به یادگیری آن سفارش کرده اند، می توان گفت که هر سه آنها در حال حاضر جزء رشته های پرهزینه به شمار می آیند.

در حال حاضر، در استان فارس تنها ۳ یا ۴ شهرستان در رشته تیراندازی فعالیت منسجم دارند چرا که هزینه لوازم این رشته بسیار بالاست و همه این لوازم نیز مصرفی هستند. مثلأ یک زه کمان ریکرو ۱۰۰ و کامپوند ۵۰۰ هزار تومان قیمت دارد که درطول سال حداقل یک یا دوبار باید تعویض گردد. تیر ۲۰۰ هزارتومان است.

با توجه به پیشرفت قابل قبول تیراندازان مرودشتی در این مدت کوتاه، آیا امکانات نیز به طور متناسب رشد داشته است؟ در حال حاضر موانع پیش روی این ورزش در مرودشت چیست؟

-بزرگترین مشکل ما، نداشتن محل تمرین اختصاصی است.

این خواسته بسیاری از هیئت های ورزشی است…

-درست است ولی شرایط رشته تیراندازی با رشته های دیگر متفاوت است. تیری که از کمان یک تیرانداز حرفه ای رها می شود، آنقدر قدرت دارد که حتی پس از برخورد به کسی، از طرف دیگر بدن او خارج شود. این خطر بسیار جدی است. در حقیقت اصرار ما برای داشتن یک مکان اختصاصی تمرین، برای حفظ امنیت سایر افراد است.

ما تاکنون هزینه های زیادی را به طور شخصی متقبل شده ایم، به هر طریقی باشد مشکلات شخصی تیراندازان را هم برطرف می کنیم ولی مکان تمرین، چیزی نیست که بتوانیم آن را هم خودمان حل کنیم.

از سوی استان که علیرغم اتکای تیم فارس به تیراندازان مرودشتی، با وجودی که نیم ساعت بیشتر فاصله بین این دو شهر نیست، مسئولین حتی به خود زحمت نمی دهند که بیایند و از نزدیک مشکلات ما را ببیند.

lمحل تمرین هیئت، پشت دیوار کوتاه مدرسه

در این مدت، هیچ اقدامی برای برطرف شدن این مشکل، انجام نگرفت؟

حدود دو ماه در ورزشگاه کارگران تمرین کردیم که از فقط بحث امنیت تمرین ما را تأمین می کرد ولی هیچ امکاناتی نداشت، مسیر دسترسی آن برای افرادی که اتومبیل شخصی نداشتند بسیار دشوار بود تاکسی ها اغلب بچه ها را سوار نمی کردند و مهم تر از همه اینکه عقرب و رتیل هم داشت!

در حال حاضر مشکلات محل فعلی تمرین شما در ورزشگاه غدیر چیست؟

-این مکان متعلق به ما نیست. اوایل کنار زمین چمن تمرین می کردیم که گفتند متعلق به هیئت فوتبال است و اجازه تمرین به ما ندادند. متأسفانه اینجا مکان تمرین اختصاصی تیراندازی نیست و همه رفت و آمد دارند حتی در ساعت هایی که تمرین تیراندازی است.

…مکانی هم که ما در حال حاضر در آن تمرین می کنیم، زمینی است که اختصاص به یک سالن چند منظوره دارد. زمین فعلی هم که در اختیار ماست، اولأ بخاطر اینکه بتوانیم مسافت ۷۰ متر برای خودمان ایجاد کنیم، مجبوریم فضای پارکینگ سالن وزنه برداری را اشغال کنیم. در سمت هدف نیز دیوار کوتاه است و پشت آن نیز مدرسه است. خدای نکرده در صورتی که تیری خطا برود معلوم نیست چه اتفاقی بیفتد.

مخصوصأ وقتی مدرسه تعطیل می شود، به دلیل اینکه فضای اطراف مجموعه باز است، اینجا به مکان تردد تبدیل می شود.

البته یک نکته دیگر هم که علیرغم میل باطنی ام باید به آن اشاره کنم، سخنان نامربوطی است که بعضأ به بچه ها در حال تمرین زده می شود که وجهه خوبی برای چهره شهر ندارد. به ویژه وقتی بانوان در حال تمرین هستند و یا ورزشکاران و مربیان سایر شهرستان ها برای برنامه ای به مرودشت مراجعه می کنند.

شخصیت ما نیز اجازه نمی دهد که وارد بحث با چنین افرادی بشویم ولی متأسفانه تحمل این وضعیت بسیار دشوار شده است.

اتفاقی تاکنون رخ نداده است؟

-روزی یکی از تیراندازان خانم از زرقان برای آموزش، به اینجا آمده بود؛ آن روز هم یکی از روزهایی بود که بسیار شلوغ بود تا جایی که حتی معلوم نبود چه کسی تیرانداز است! متأسفانه یکی از تیرهای تمرینی بازیکنان به گردن ایشان اصابت کرد که اگرچه خوشبختانه به دلیل آماتور بودن فرد تیرانداز، قدرت چندانی نداشت و به وی آسیبی نرساند ولی از ما شکایت کردند و مدتی گرفتار شدیم.

این روزها به خاطر سردی هوا، کمی خلوت تر است ولی در فصول گرم از همه اقشار برای استفاده از فضای موجود، به این مکان مراجعه می کنند که تمرین را با دشواری همراه با خطر همراه می کنند.

وسایل های خود را کجا نگه داری می کنید؟

-اتفاقأ یکی دیگر از مشکلات ما همین است. پایه هایی که در حال حاضر مشاهده می کنید هرکدام نزدیک به ۱۸۰ هزار تومان برای ما هزینه داشته است و هر فوم تیراندازی، بالغ بر ۱۷۰ هزار تومان قیمت دارد با این حال ما مکانی برای نگهداری آنها نداریم و مجبوریم این تجهیزات را همین جا رها کنیم و برویم.

همیشه میخ و چکش دستمان است و در حال درست کردن این پایه ها هستیم. ۱۰ تا پایه ساخته بودم که الان فقط همین دو سه تا برای ما باقی مانده است. همین ها هم بسیار ضربه خورده اند.

محل دفتر هیئت کجاست؟

-دفتر هم نداریم و علاقه مندان نمی دانند برای کسب اطلاعات و ثبت نام و …، به کجا مراجعه کنند.

دلیل استعفایتان چه بود؟

-طی این سال ها، تمام هزینه ها را به صورت شخصی پرداخت کرده ایم. از خرید تجهیزاتی مثل کمان آموزشی گرفته تا اعزام مسابقات و تمام مشکلات آن، همه بر دوش خودمان بوده است. هر فوم، فقط برای ۳،۴ ماه ظرفیت دارد و بعد باید عوض شود. در این مدت چهارسال، تنها ۲،۳ بار هزینه بسیار بسیار ناچیزی از سوی اداره ورزش به ما پرداخت شد و مابقی همه به عهده خودمان بوده است.

با این وجود باز هم اگر مشکل مکان تمرین ما حل می شد با دیگر هزینه ها به نحوی کنار می آمدیم.

مشکل جدیدی هم که به مجموعه مشکلات ما اضاف شده، نامه ای است که به تازگی از سوی اداره ورزش به دست ما رسیده است که حضور آقایان را در فضای ورزشی بانوان و بالعکس را ممنوع ساخته است. این در حالی  است که اگر ما بخواهیم یک مربی خانم از شیراز برای بانوان بیاوریم، باید نزدیک به یک میلیون تومان در ماه هزینه بدهیم که بار مالی دیگری بر دوش بچه ها خواهد بود.

مکانی هم برای جدا کردن تمرین نداریم.

وعده های بر روی زمین مانده مسئولین…؟؟

-زمان انتخابات چند تن از کاندیداهای شورای شهر به اینجا مراجعه کردند، وعده هایی دادند اما ظاهرأ پس از عبور آنها از سد انتخابات، فراموش شدیم.

با فرماندار محترم شهرستان هم دیدار و مکاتباتی داشته ایم که بدون نتیجه مانده است.

نماینده محترم شهرستان نیز در یکی از مسابقات ما حضور داشتند و بسیار هم به این رشته علاقه نشان دادند و حتی مربی و مکان تمرینی در تهران به ایشان معرفی کردیم. ولی پس از آن هرچقدر با ایشان تماس گرفتیم متاسفانه پاسخی دریافت ننمودیم.

البته همه مسئولین محترم نیز به این نکته اذعان دارند که ما بسیار مظلوم هستیم ولی چرا کسی فکری به حال این مشکل نمی کند، نمی دانم! شاید سرشان زیاد شلوغ است!

آیا حمایت های معنوی لازم از این ورزش صورت گرفته است؟

متأسفانه در کنار این عدم امکانات، همواره بی مهری و کم لطفی نیز از سوی مسئولین نسبت به قهرمانان وجود داشته است. احترام و تجلیل از ورزشکارانی که با تمام این مشکلات، برای شهر افتخار کسب می کنند، حداقل کاری است که می توان انجام داد که همین نیز از آنها دریغ می شود.

بنده یکی دو سال است که در زرقان ساکن هستم با این وجود به محض اینکه پسرم علی، به عضویت تیم ملی درآمد، از سوی مسئولین نهادهای مختلف این شهر، مورد تجلیل قرار گرفت ولی در شهر خودمان تنها یک بنر برایش نصب شد که آن هم روز بعد پاره شده بود!

اینها ورزشکاران را دلسرد می کند.

با سپاس از اینکه وقت خود را در اختیار ما قرار دادید. در پایان اگر صحبتی باقی مانده، بفرمایید.

-به امید موفقیت ورزشکاران مرودشتی و تشکر از شما.

گفتگو از آرزو اسماعیلی

منبع: هفته نامه مرودشت